دیجیتال بی بی

کسی نیس ولی من بقیه شو میذارم 

این روند ادامه داشت تا پسرم سه سالش شد برادرم که باهاش خیلی خوب بود مهاجرت کرد من دوتا عموهامو بر اثره کرونا از دست دادم دو سال بود ندیده بودمشون همش گریه میکردم حوصله نداشتم باهاش بازی کنم اعصابم داغون بود افسردگیم خیلی شدید بود سه سالش که شد دیدم دیگه نمیخنده همش اخماش تو همه میگه من جواب نمیدم حرف نمیزنم لجبازیاش زیاد شده بود کرونا که کم شد بردمش خانه بازی خوب بود دوس داشت ولی من بازم دیوونه شده بودم با بچه های دیگه خیلی مقایسه میکردم پیشه خودم میدیدم کم حرفه خیلی مایل نیس با بچه ها بازی کنه گذشت تا سه سال و نیم که دیگه از پوشک گرفته بودمش ولی اجتماعی نبودنش رو اعصابم بود جای جدید دوس نداشت آدمهای جدید دوس نداشت مهمون میومد دعوا میکرد اصلا بداخلاق شده بود منم هی تنبیه میکردم دعواش میکردم شروع کرد به چیز پرت کردن بقیه رو میزد اصلا نمیشد تزدیکش بشی میزد هر چی دم دستش میومد پرت میکرد به هر جا منم عصبانی تر میشدم دادهام بلندتر میشد حتی میزدمش پسرم فقط موقعه عصبانیت جمله میگفت اصلا انگار از همه بدش میومد ثبت نامش کردم مهد خودم میرفتم خونه همه مهد رو وارونه میکرد میز و صندلی پرت میکرد بچه هارو میزد وقتی میزدنش یا دعواش میکردن میخندید تو خونه همش تو اتاقش بود میومدم میدیدم داره کتاباشو میخوره تو مهد خمیر میخورد دیگه اصلا ارتباط چشمی نداشت فقط درباره ماشینا حرف میزد و یه چیزیو مدام تکرار میکرد صداش میزدی محل نمیذاشت رو همه چی وسواس داشت اصلا دستش یا صورت خیس میشد داد و فریاد و گریه همه ماشیناشو ردیف پشت هم میچید اصلا نمیذاشت کسی دست بزنه 

من یا گریه میکردم یا عصبانی بودم همش سرچ میکردم همه علائم اوتیسم رو نشون میداد سرش داد میزدم نکن بعد گریه میکردم مداد رنگی پاک کن هر چی دم دستش بود میخورد نمیشد یه لحظه ولش کرد میشکوند میزد پرت میکرد مربی مهد گفت ببریدش دکتر روانشناس بردیمش مدرسه اوتیسم مدیره مدرسه که روانشناس بود دو ساعت تست گرفت گفت اوتیسم نیس ولی گوشی زیاد دستش دادید ما هم گفتیم نه گوشی اصلا بهش نمیدیم اومدیم علائما هی بیشتر میشد دوره خودش میچرخید وسواساش بیشتر میشد دوباره فرستادنمون پیش روانشناس بدونه معطلی گفت اوتیسمه و ما تا خونه بلند بلند زار زدیم تا یک هفته ما فقط بلند بلند داد میزدیم و گریه میکردیم منو باباش همه راههای خودکشی رو بررسی کردیم پسرم بدتر میشد روز به روز اصلا بازی نمیکرد فقط دوره خودش میچرخید دستاشو کج میگفت پاهاشو موقعه راه رفتن کج میذاشت کثیف و به هم ریخته شده بود لاغر شده بود شبا تا صبح سرفه میکرد جوری که میگفتیم داره میمیره پیر شدیم موهامون سفید شد همسرم از سره کار میومد معلوم بود همه مدت رو گریه کرده بارون میومد اون روزا و تو بارون گریه میکرد منم تو خونه ما یه برنامه داشتیم بریم شمال و تو راه از دره بندازیم پایین خودمونو ما واقعا میخواستیم اینکارو بکنیم 

مامانم یه مدت اومد پیشم من دیگه نمیتونستم هیچکاری بکنم پسرمو میدیدم گریه میکردم دیگه عصبانی نمیشدم چون فک میکردم نمیفهمه 

دکتر مغز و اعصاب بعد از یک ماه تونستیم ببریم دکتر چندتا سوال از پسرم پرسید گفت من نمیگم چیزیش نیس ولی اوتیسم نداره شاید یه مشکله دیگه باشه نواره مغزی گرفتن چیزی نبود دیگه ما اومدیم من از طریق نی نی سایت با دکتر موسوی اشنا شدم زنگ زدم وقت گرفتم شرح حال دادم گفتن بی بی دیجیتاله 

تلوزیون و لبتاب رو. برداشتیم گذاشتیم تو انباری منم گوشی رو گذاشتم کنار پسرم دستشو جلو صورتش حرکت میداد دیگه نداد به مرور شروع کرد به خوب شدن نمیچرخید تکرار کردنش کم شد در عرض یک ماه ارتباط چشمیش خوب شد بعد از شیش ماه وسواسش به اب و لباس از بین رفت درست صحبت میکرد پرت نمیکرد اصلا دیگه نمیزد الکی نمیخندید هرزه خواریش تموم شد الان یک سال میگذره کامل صحبت میکنه مخاطب داره صحبتاش هیچ تکراری نداره کاملا وسواسش نسبت به همه چی ازبین رفته هیچی ردیف نمیکنه بازیای معنادار میکنه کاردستی درست میکنه نقاشی میکشه کاملا نرمال رفتار میکنه مهد میره اونجا گذشته شو نمیدونن  دوست پیدا کرده دیکه از لمس شدن اصلا بدش نمیاد تابستون استخر میرفت دیگه تو پارک و جاهای دیگه اصلا لازم نیس مراقبش باشیم فقط الان هنوز یکم لجبازه