اگه فکرش تو سرمه فقط بخاطر مسائل داغون اقتصادی اینجاس،اینجا هیچ آینده ای نداریم برا خودمون و بچه هامون،اندازع جونی که میکنیم پولی در نمیاد و همش درجا میزنیم درجا که خوبه پسرفت میکنیم با این تورم ناهنجار
دو تا از دایی هام همینجا دکترا گرفتن
بورسیه شدن برای ادامه تحصیل رفتن و همونجا شدن استاد دانشگاه و اقامت گرفتن
دو تا از دختر عموهام برای تحصیل رفتن الان اونجا درس میخونن و کار میکنن
چند تا از اقوام هم با خرید خونه از طریق وکیل و ارسال دعوتنامه از اطرافیان رفتن و تونستن اقامت بگیرن
دختر عمم هم با دعوتنامه برادر شوهرش که پزشک بود رفت و موندگار شد البته بیست سال شده
یکی از دایی های من خانمش کارمند بانک بود بهترین حقوق و مزایا رو داشت با این حال ترجیح داد بره خودش رو بازخرید کرد و رفت و الان اونجا هم کارمند یه شرکت مالی خصوصی هست ولی واقعا راضین
اصلا بچه نمی خواستن ولی اونجا تصمیمشون عوض شد و بچشون هم همونجا بدنیا اومد
دلم براشون یه ذره شده
بله تو‌فکرشم
همه همکلاسی‌های دانشگاهی ام‌رفتن اونهایی که شهرهای بزرگ بودن اونهابی هم که شهرستانهای کوچیک بودن همه اومدن تهران و شهر های بزرگ
