خانواده سمی من

خدایی میفهمم چی بگی،تا تو شرایطت نباشن نمیفهمن،فامیل ماهم اینجوریه بقول تو جون میکنه کار میکنه ولی خونوادش هی ازش میکنن،دلسوزشم نیستن با خوشیاش شاد نیستن و کلا شده وظیفش،و این یه حس خیلی بده که مدام بهت تزریق میکنن،هرکسی مسول زندگی خودشه و باید براش تلاش کنه،قرار نیس جورکش زندگی بقیه باشی،اگه اونا کمتر تلاش کردن خوب محکوم به فقرن، البته که باید گاهی کمک کنی ولی این حس مداوم و همیشگی باعث ازار روحی میشه،یکی دوبار بده دوبار ندده،کم کم عادت میکنن،اگه همیشه بدی فقط وظیفت میشه و بالاخره یه جاهایی اون جنم و سیاستت پیش خونواده شوهرت میریزه،برای خودتم پس انداز و سرمایه گذاری کن که تو پیری گرفتار نشی،پدرو مادرت اگه از همه بچه ها به یه میزان انتظار داشتن و اینکه انقدر طلبکارانه هی ازت خواسته نداشتن خدایی توجیه میشدم،ولی انگار فقط وظیفته و تو محکوم شدی به جور کشی بقیه بچه هام راحت،من هم خونواده خودم هم شوهرم مشکلی برا پدرمادرا ایجاد شه بسیج میشیم حل میکنیم همه بطور مساوی،مگه اینکه کسی پولدارتر باشه دلخواه بیشتر بزاره،ولی تکی اصلا خوشایند نیست و اینکه پدرمادرام باید درک کنن تو کار میکنی که بهتر زندگی کنی و برای بچت بزاری،نه اینکه تازه بیای جور کش پدرمادر باشی اونم پدرمادری که همچین کار خاصیم برا ادم نکرده باشن،بدجنس نیستم ولی اوضاع شبیه تورو چند دفعه تو اطرافیانم دیذم و بچه هاشون واقعا تو فشار روحی قرار گرفتن

خوب بازنشستس ینی حقوق داره دیگه،باید مدیریت کنن دخل و خرجشونو،منم پدرم بازنشستس خیلی جاها کم میاره ولی مدیریت میکنه یا نهاااایتا پیش بیاد قرض میگیره تو یکی دوماه پس میده

دقیقا همینههه،میگم که اطرافم زیاد دیدم،پدرشوهر خودم هیچوقت کار نکرد پی دلخوشیای خودش بود،الان بوه ها خرجشو میدن مادرشوهر بیوارم همه عمرش کار کرد اخرم فوت شد،ولی الان بچه ها به طور مساوی پول میزارن و شیفتی عر روز سر میزنن تا پدره اذیت نباشه،مثلا هر بچه ای دو سه تومن میزاره،و تمام،اگه قرار بود فقط شوهر من بزاره که قطعا هر روز فشار عصبیش بیشتر میشد،همینجوریشم چون همه عمر زیر دست این پدر بودن همه عصبین کلی فقر تحمل کردن کنارش،همشون کلللی تلاش کردن یا کارمند شدن یا بازاری،اگه دستشون به دهنشون میرسه به خاطر کار کردنشونه نه تلاشهای پدره،ولی خوب به حکم پدر بودن خرجشو میدن هر روز ناهار شامشم میبرن سر میزنن کارای درمانیشو مدام انجام میدن ولییی مشارکتی،وگرنه فشار روحیش خیلی زیاد میشه برا بچه،همه ماها یه زندگی دیگه غیر از پدرمادر داریم،باید اعصاب بزاریم برا بچه هامون،حالا پدرشوهر من حقوق نداره مجبوریم،ولی بابات حقوق داره هر دوباری که کمک میکنی دوبار نکن،بنداز اصن گردن شوهر،یا بگو بچم خرج زیاد داشت پولم تموم شد بهونه بیاار،بخاطر اینکه این عادت و وظیفه رو از سر خودت واکنی،بزار به دلخواه کمک کنی نه از روی طلبکاری دیگران،بخدا روانت مهمتره،شوهر منم طفلی یه مدت روانپزشک میرفت بس که فشار روحی داشت از زندگی قبل،به خودت رحم کن،مگررر اینکه جلسه بگیرین همه بچه ها مساوی مشارکت داشته باشن اینجوری خیلی خوشایندتره،به حرفهای خیلیام که اینجا بهت توهین کردن هم توجه نکن چون اونا هیچوقت جای تو نبوودن

من به مادرم ایمان داشتم.انقدر خوب بود خودم تعجب میکردم. یعنی امکان نداشت دردی رو دردام باشه.

شرایط سختیه درکتون میکنم. 

چون شرایط مشابهی دارم با این تفاوت که خانوادم فقر رو تجربه نکردن خیلی هم دارا هستن ولی پدرم خرج نمیکنه و هرمشکلی پیش میاد کل خانواده به من زنگ میزنن و درخواست کمک دارن. 

خوشبختانه تو شرایطی هستم که کمک کنم ولی خیلی وقتا خنده روی لبام ماسیدت و خساست پدرم نذاشته حس خوشبختی کنم حتی همین امشب. 

همسرم بندت خدا چیزی به روم نمیاره ولی من عمیقن شرمندم

خواهر منم بچه اولم زیادی روم حساب میکنن.. ماها بلد نیستیم بی تفاوت باشیم. 

خواهرم علاوه براینکه کمک نمیکنه وقتی میاد هم کلی ساپورتش میکنن و میره