سلام دوستان من باردارم. عاشقانه همسرمو دوس دارم. ولی نمیدونم چرا انقد متفاوت از همیم. همسرم خیلی درونگراست نمیدونم شایدم دوس نداره بامن حرف بزنه. خدایی برا من و زندگیمون کم نزاره یعنی اون صدی ک از دستش برمیاد و انجام میده. مثلا تو کار خونه کمک میکنه. خیلی دست و دلبازه داشته باشه دریغ نمیکنه. باهام بحث نمیکنه. تولدم مناسبتا همیشه تبریک میگه چیزی ک بتونه میگیره. بددل نیست و خیلی چیزا. اما من همیشه از مجردیم دوس داشتم ی مردی کنارم باشه ک قربون صدقم بره نوازشم کنه حرفای خوب بزنه. برعکس همسرم دوس داره فیلم ببینیم. یا بخابیم. یا غذا بخوریم یا همین چیزا. امشب خیلی دلم گرفته. قبلا هم خیلی باهاش حرف زدم. یعنی من همیشه باید این حسرتو همراهم داشته باشم؟ گاهی حس میکنم اصلا دوسم نداره. و بقیه کارا هم فقط بخاطر مسئولیت پذیری انجام میده ن عشق.
یه تجربه بگم بهت. الان که دارم اینجا می نویسم کاملاً رایگان، ولی نمی دونم تا کی رایگان بمونه. من خودم و پسرم بدون هیچ هزینه ای یه نوبت ویزیت آنلاین کاملاً رایگان از متخصص گرفتیم و دقیق تمام مشکلات بدنمون رو برامون آنالیز کردن. من مشکل زانو و گردن درد داشتم که به کمر فشار آورده بود و پسرم هم پای ضربدری و قوزپشتی داشت که خدا رو شکر حل شد.
منم انتظار تو رو داشتم که شوهرم بی نقص باشه. خدا رو شکر اونم خیلی خوبه ولی یه جاهایی اونجوری که دلم بخواد نیست. باید بپذیریم که همه آدما نمیتونن ۱۰۰باشن. به نظرم میشه نقصارو با یادآوری خوبیاشون فراموش کنیم یا ندید بگیریم.
انشالله به مرور زمان خوب میشه عزیزم همینکه انقدر هواتو داره یعنی خیلی دوستت داره عشق خوبه همراه با عمل باشه نه فقط حرف وقربون صدقه توخالی. گفتن کلمه دوستت دارم وقتی درعمل کاری برات انجام نده دیگه ارزشی نداره بعضی ها با رفتارشون نشون میدن چقدر دوستمون دارن به نظر من این دوست داشتنا بیشتر میچسبه تا اینکه هرثانیه بغلت کنن اما وقتی باید کنارت باشن نباشن