دلم از دست خانواده شوهرم پره و هیچکاری هم‌نمیشه کرد. این خانواده حق من نبود
مادرشوهرم و دختراش همش سعی دارن با کارهاشون بهم بفهمونن که من تو زندگی خودم هیچکاره هستم. تو خونه‌ام انقدر راحتن که انگار خونه‌ی خودشونه. تا روزی که حامله بودم یه بار خواهرشوهرم بهم زنگ نزد حال منو بپرسه حالا هی پسرمو بغل میکنه و عمه عمه میکنه. مشکل اینجاس که دور از چشم من به پسر ۴ماهه‌ی من با انگشتش غذای سفره رو میده وقتی هم بهش میگی نکن اصلا گوش نمیده اونروزی مادرشوهرم پسرمو بغل کرده بود بهش میگفت بیا ببرمت روستا پیش خودمون برات شیرخشک هم میخرم میبرمت😡 با لحن شوخی میگن ولی من میفهمم که منظورشون چیه. سیاست خودشو دختراش اینه که همه کارها و حرفاشون رو با شوخی و خنده میگن. شوهرم هم میفهمه ولی لال هست. منم اگه جدی برخورد کنم مادرشوهرم میزنه به مظلوم بازی و تهش هم دعوا و گلایه که ما شوخی میکنیم ما خوبیم تو داری آشوب میکنی. اعصابم خیلی خورده از دست‌شون. میگم نکنه اینا ما رو زبون‌بند کردن که شوهرم انقدر در برابرشون لال شده منم که نمیتونم چیزی بگم اگه بگم تهش دعواست و بدتر لج میکنن باهام.
