نه
حرف اطرافیان برام مهم نیستا
اما برام اهمیت داره که وقتی تصمیمی برای کاری میگیرم خانواده ام پشتم باشند
یک دختری تو خوابگاه بود بیست و سه سالشه
معدل دوازدهمش یا پیش دانشگاهیش خودم دیدم بیست بود
دلش میخواست پزشکی بیاره و همچنین عاشق درس خواندن و کلا کتاب خواندن بود
هرچقدر برای قبولی تو ایران میخوند فایده نداشت
خانواده اش میگفتن بیخیال شو اما قبول نکرد
حتی خودش می‌گفت یواشکی درس میخواند
امسال ترم دوم پزشکی میخونه
البته سفارت تهران امتحان داد برای پزشکی روسیه و قبول شد
منم یک ساله دوست دارم برم رشته ی آمار روزانه تو یکی دانشگاه های خوب ، درحالی که همه سعی میکنم منصرفم میکنن واقعا موندم چی درسته چی غلط ، با اینکه تو سهر خودمون رشته ی دانشگاهیم خوبه ولی بازم احساس رضایت ندارم
بله الان باقطعیت تمام میگم انجامش میدم .من خودم یه جاهایی توزندگیم واقعا اگه اون مهارتی که میخواستم وکسب میکردم مطمعن بودم الان خیلی موفق بودم ولی یه عده همش اومدن وگفتن نه اینده نداره ونمیتونی و...ولی الان که به گذشته برمیگردم حسرت میخورم وفایده ای ندارتوتلاشتو بکن در نهایت اگر موفق نشدی دراینده حسرت نمیخوری
اون فقط میخواست پزشکی بیاره
اما چون تو ایران رقابت خیلی سنگینه و همچنین پارتی و خیلی چیزا هست نتونست قبول بشه
برای بورسیه هم مگه چند نفر معدلشون می‌تونه بیست باشه
یا چند نفر برای بورسیه خارج از کشور کنکور ثبت نام میکنند؟
قطعا حجم داوطلبان سبکتره
بعدش کلا خانواده پولداری هستن یعنی خودش می‌گفت فامبلاشون کلا همیشه درحال سفر به خارج از کشور هستند
ولی این دختری که تو خوابگاه بود از دوازده سالگی خودش مستقل شد
نامزدشم تو کیش برای خودش کار و بار داره
دختره که همون طرف ها زندگی می‌کنه
