دقیقا،هر روز زنگ میزدم به شوهرم گریه و شیون،چرا بچه دار شدیم کاش نباشه کاش برگردم به روزای قبل،بچه ام کولیک داشت و به شدت بی تاب،گاهی که خسته میشدم و کم می آوردم دیگه میذاشتم زمین و فقط نگاه میکردم بهش،البته خوشبختانه اون دوران همسایه بودم با مامانم و تا یه خورده صدای بچه بلند میشد خودش رو میرسوند خونه و الا با اون حالی که من داشتم بعید بود بچه سالم بزرگ کنم
بآور کن منم بهش فکر کردم،دور از جونش همش تو دلم می‌گفته کاش یه اتفاقی بیوفته نباشه دیگه😭
تا شیش ماهگی اش هیچی نفهمیدم اصلا یادم نیست،هرچی فیلم و عکس داره خواهرم ازش گرفته،یادمه میگفتم چه حوصله ای داره
ولی الان عکساش رو میبینم و افسوس میخورم
به گذشته فکر نمی‌کنم اما اگر آگاهی امروز رو داشتم کتابای تربیتی بیشتر می‌خوندم ،گاهی وقتا آرومتر صحبت میکردم اما تمام توانم رو‌گذاشتم از این به بعد مادر خوبی باشم براش،الان غذاهای مورد علاقش رو‌میپزم ،به حرفاش گوش میکنم،باهم بیرون میریم ،بعضی وقتا با لحن بچه گانه باهاش صحبت میکنم موقع خواب چند دقیقه کنارش می‌خوابم بغلش میکنم ،بچه ها زود بزرگ میشن همیشه با خودم میگم پسرم‌مهمونه خونمه چند ساله دیگه پر میگیره و میره ومن دلم برای این روزا تنگ میشه
