دوستان من دو تا بچه دارم فوق دارم اما سرکار نمیرم اما درامد ماهیانه دارم یک جاری دارم معلمه یکی از اقوام همسرم خانومش دکتره من خیلی احساس پوچی میکنم حس میکنم احترام اونابیشترع مثلا اوندکتره اگه هر حرفی بزنه همه قبول میکنن همه مظرشو میخوان من انقدر غصه میخورم که تو زندگیم هیچی نشدم پدرم شغل دولتی خیلی خوق داشتن برادرم هم شغل دولتی خوب داذه منه بیچاره هیچی نشدم اعتماد به نفسم داغون شده جاریمم معلمه نظر شما چیه حسود نیستم داغونم
ادامه تحصیل بده
خب بچه هات چند سالشونه
یکم که بزرگ شدن بزارشون مهد
واسه شروع هیچ وقت که دیر نیست گلم
چی بگم
دخترا و پسرای بامیل ما هم معلم ان .اما انقدر ناله میکنن که ...
حسودیم نمیشه . خوشحالم میشم معلم نشدم ...بیکارم کلا
بخدا همه چیز سر کار رفتن نیست. حست رو درک میکنم ولی باور کن تو ادم به درد نخوری نیستی. اتفاقا همونا که سرکار میرن حسرت تو و ارامش و راحتیت رو میخورن
عزیزم شما بدبختی و دغدغه ندیدی به این میگی بدبختی لطفاً انقد انرژی منفی برای خودت جذب نکن
دیر نشده که از الان دنبال کار باش در حد شان ومدرکت بگرد پیدا میشه.توهم پوچ نیستی دوتا بچه دسته گل پرورش دادی
اعتماد به نفس نداری
تواین دوره ادما براساس لیاقتشون ثمرندیدن ،خیلیا مثل شماهستن وحق دارین ناراحت باشید
من دوستانی دارم که دکترا دارن ولی بیکارن
خوب طبیعتا پزشک جایگاه اجتماعیش بالاست شمام که فوق داری شرکت کن دکترا بگیر
من می شناسم کسی که کل زندگیش تلاش کرد فوق لیسانس هم داره. ولی نه کار داره نه چیزی. حتی درامد هم نداره فقط یه بیماری داره که در حال پیشرفته. شما جای اون بودی چیکار میکردی؟
هر کی یه جوریه دیگه
معلومه که حسود نیستی، فقط مثل بقیه شاید خوش شانس نبودی یا پارتی نداشتی که شاغل بشی
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
