با عقاید بچه هاتون مخالفید، از دوستاشون بدتون میاد، سبک موسیقی مورد علاقشون رو مسخره میکنید و میگید این چرت و پرتا چیه گوش میدی، با حرفاشون حال نمیکنید، از طرز پوششون خوشتون نمیاد، نظر مشترکی باهاشون ندارید، دم به دقیقه چکشون میکنید، هر مشکلی که دارن رو به گوشیشون ربط میدید و بازم میگین: “چرا از اتاقت نمیای بیرون پیش ما؟”
بجا اینکارا درکشون کنید و باهاشون رفیق باشید.
درد و دل هایه یک دهه هشتادی
وای من دارم کتاب والدین سمی رو میخونم😅😅
خوشحالم یکی درمورد سمی نبودن حرف میزنه
چطوری رفیق باشیم همین حد که باید نگه داشت سخته.من نمیدونم جدی باشم باهاش یا باهاش بگو بخند کنم
هوم فازا ادما متفاوته
من خودم یسری از هم سنو سالامو درک نمیکنم
بجز گوشی بقیه موردی نداره
کتاب بخون کتاااب چیه گوشی چشمتو کور میکنه
مکالمه هر روز منو دخترم😁
کی واسه اولین بار این جمله رو گفت والدین سمی😐😐😐
بخدا دهه ۶۰.۷۰ با همین والدین ها بزرگ شدن.
میگن انقد سرتو نکن تو گوشی اونوقت خودشون از صبح تا شب تو گوشی ان :/
والدین من هیچوقت بهم گیر ندادن .هیچوقت روم حساس نبودن.ماهم خیلی راحت بزرگ شدیم .الان من نمیدونم من راه اونا رو برم جلو یا یک مادر حساس باشم و ازهمه کارهای پسرم سردربیارم
