از همون اول روابط و معاشرتتون با خانواده ی همسرتون و خانواده‌ی خودتون رو کنترل کنید هر دقه پانشید برید.ک روتون تو هم باز شه. ده روز یبار دو هفته یبار کافیه. بزارید بدونن تو زندگیتون چارچوب دارید. هرچی بیشتر برید خونشون پس بهشون بیشتر اجازه میدید که وارد حریم شخصیتون بشن و دخالت ها بیشتر میشه.
پس حریم خودتون رو تعیین کنید. با احترام حرف بزنید که بهتون احترام بزارن. اگر کسی خاست غیبت کنه به هیچ عنوان حامی صحبت هاش نباشید که بدونه اهل غیبت و حرفای خاله زنکانه نیستید .این باعث میشه ازتون حساب ببرن و جرات نکنن از شماهم غیبت کنن یا تو روتون توهینی بکنن.
من همه ی این هارو از مشاور خانواده یاد گرفتم و رعایت کردم الان ۸ ساله ازدواج کردم کوچکترین بی احترامی رو کسی نتونسته بهم بکنه . چون نه خودم اجازه دادم نه همسرم
مجردم.
اما فهمیدم قلق همسرت دستت بیاد ینی خوشبختی.
همیشه فکر کن اگه خودت واقعا مرد بودی . دلت میخاست همسرت چجور باشه؟؟
دوست داری چجور زنی برای برادرت. و پسرت داشته باشی؟؟
خودت همونجور باش.
یه مورد مهم دیگه.
اینه که هیچوقت هیچکدوم از حرفای زندگی تون چه خوشی ها چه مشکلات و دعواهارو به خانواده خودتون و همسرتون انتقال ندید. اصلا نگید منو همسرم این مشکلو داریم باهم سره این موضوع دعوا کردیم . یا ما خیییلی رومانتیکیم و ....
چون خانواده ی خودتون وقتی ببینن شما باهم مشکل دارید خواه ناخواه از سره دلسوزی به دخترشون میخان وارد عمل بشن تا مشکل رو حل کنن. درصورتی که هرکاری کنن میخان مشکل رو بزرگتر کنن و به روابط شما آسیب بزنن.
درصورتی که اون مشکل برای شما کوچیک بوده و با چند روز بحث و گفت و گو بین خودتون میخاسته حل بشه اما با ورود خانواده ها بزرگتر میشه.
من هییییچ وقت به خانوادم از مشکلات زندگیم نمیگم تا دیدگاهشون به همسرم تغییر کنه .
و هیچوقتم اجازه نمیدم کسی به همسرم توهین کنه.
