با سوابق تحصیلی انتخاب رشته کنم یا بمونم پشت کنکور؟

با سوابق یعنی رشته‌هایی که با ترازی که فک کنم از طریق معدل اوردی می‌تونی بری. رشته‌های تاپ نیستن ولی خب بازارکار بعضی‌هاشون بد نیست، بیشتر برای رفتن به دانشگاهه. البته اکثرا پیام‌ نور و ازاد و غیرانتفاعی هستن یه تعداد محدودی روزانه و نوبت دوم دارن. 

تعهدی رو نشنیدم. 

ناامید نباشید چیزی که من تو اطرافیانم دیدم اینه که تحصیل شرط خوشحالی‌شون نبوده بیشتر قوی بودن روحیه‌ و طرز فکر مناسب حال خوب برای ادم میاره. ان شاء الله که خوشحالی و ارامش به هر طریقی که هست براتون فراهم بشه البته که باید دنبالش رفت... من تو این سه سال بیش از همه زندگی‌مو خراب کردم و دیدم که تنها کسی که می‌تونست اوضاع رو برام بهتر کنه خودم بودم ولی مدام شونه خالی کردم و فرار کردم.

احتمال ازدواج برای من صفره چون خانوادم اصلا تو این سن منو بچه می‌دونن و دانشگاهم راه دور حاضر نیستن بفرستنم.

خودم از لحاظ روحی ادم ضعیفی شدم و راحت تحت تاثیر رفتارهای خانوادم قرار می‌گیرم می‌ترسم این یه سال تو خونه بمونم کارای عجیب غریب ازم سر بزنه. 

و برای درس خیلی تحت فشار می‌ذارنم چون یه زمانی درسام خوب بوده همه ازم راجع به آینده می‌پرسن یا پدر و مادرم معتقدن فقط باید درس بخونم و این تاکیدشون باعث میشه بیشتر از درس بدم بیاد.

اون عده‌ی کمی که روزانه و نوبت دوم تو دانشگاه دولتی قبول میشن اره. البته فک کنم بین سوابقیا بیشتر رشته‌ی تحصیل مهمه تا دانشگاهش چون رشته‌های خوب کم داره، مثلا اگه یه رشته‌ی خوب رو ازاد بخونن و پول بدن بهتره تا یه رشته‌ی پَرت تو دانشگاه دولتی و بدون پول. بستگی داره اولویت هرکس چی باشه

می‌دونم فراره(= خودمم تو پست اول گفتم روحیه ضعیفی دارم و اوضاعم داغونه. 

مسئله اینه که من تو حالیم که تضمینی نیست خودمو برسونم به سال بعد یا نه. مشاوره هم رفتم ولی مدام تو زندگیم پس میرم به جای پیش. الانم به طرز ناامیدانه‌ای دارم فکر می‌کنم اگه از خونه و این شهر و ادمای تکراری این ۱۸ سال دور بشم اوضاع بهتر میشه؟ 

شاید سختی اجباری و شرایط بد بیرونی، میل به زندگی رو دوباره تو وجودم زنده کنه شایدم کلا از بین ببرتم؛ انگار دارم واسه آیندم سکه می‌ندازم هوا-_-