سلام مامانا
لطفا سر تیتر گارد نگیرید ، چیز دیگه ای به ذهنم نرسید
یه مشکلی دارم که ممنون میشم راهنماییم کنید
من وقتی خودم با بچه.م تو خونه باشم خیلیییی براش وقت میذارم و حوصله دارم
ولی وقتی پیشم یه نفر هم باشه حتی همسرم ، خیلی عصبی میشم و غر میزنم سر بچه
نه فقط غر
کلا عصبی و استرسی
مثلا وقتی خودم تنهام برای بچم غذا درست میکنم باهاش بازی میکنم براش وقت میذارم چون نوپاست دست به چیزی بزنه آروم میرم بلندش میکنم میارم این طرف تر
باهاش می‌رقصم میبرمش پارک
ولی وقتی یکی کنارم باشه ، همش دارم غر میزنم و جیغ و داد میکنم و چون اون بچه نمی‌فهمه علنا دارم با خودم دعوا میکنم
حوصله ندارم پاشم براش غذا درست کنم
انگار ناخودآگاهم میگه وقتی یکی کنارته ( حالا همسر یا مادر ) اونا هم باید کمک کنند و اگه کمک نکنن ناخودآگاه لجم میگیره و سر بچه خالی میکنم
مثلا همسرم باشه توقع دارم بچه رو بگیره که من به کارام برسم ولی اونم میاد چون روزانه چهار پنج ساعت توی راه رفت و برگشت از سر کارشه خیلی خسته میشه
مادرم باشه توقع دارم اون غذا بزاره برای بچه
و با توجه به اینکه ما به دلایلی مدتی مجبوریم خونه مادرم زندگی کنیم تنها موردی که آزارم میده اینه
نمیدونم چیکار باید بکنم
دست خودم نیست
میترسم این رفتارم به مرور که سنش می‌ره بالاتر و متوجه میشه تاثیر بدی روش بزاره
البته من توی مهمونی ها هم خودمو کنترل میکنم
حتی وقتی میرم خونه مادرشوهرم هم خودمو کنترل میکنم
مسئله فقط زمانیه که پیش پدر و مادرم و همسرم هستم
حتی وقتی بلایی سر بچه میاد استرس میگیرم
مثلا یادمه دخترم دوماهش بود تنها بودم شیر برگشت تو مجرای تنفسیش کبود شد من خیلی مسلط بودم به اعصابم برش گردوندم رو دستم چندتا زدم اوکی‌شد
ولی اینجاییم آبجوش فلاسکش ریخت رو پاش من بچه رو ول کرده بودم خودمو میزدم ، در حدی که بچه خودش چیزی از سوزش پاش نفهمید ولی از جیغ و خودزنی های من ترسید
تا اینکه مامانم یدونه خوابوند تو گوشم تا آروم شدم
نمیدونم چطور رفتارمو کنترل‌کنم
