داستان زندگی من

تازه رفته بودم توهفده سال که عروسی یکی ازاقواممون دعوت شدم تواون مراسم بایه پسری ازطریق یکی ازاشناهامون اشناشدم پسرخوش تیپی بودازطریق همون اشنابهم پیغام داد که میخادباهم اشنابشیم من قبول کردم واین اغازرابطه مابودیه رابطه بسیارپاک اون مردرویاهام بوداون سال پشت کنکوربودقراربودکنکوربده 

بعدش کنکورداده مهندسی معماری قبولشدمنم باخودم فکرکردم مابدردهم نمیخوریم باخودم گفتم اون اگه مهندس بشه من وپس میزنه بعدازکلی کلنجاررفتن باخودم تصمیم گرفتم بهش بگم بهتره جدابشیم چون من امکان ادامه تحصیل ندارم واین تفاووت مشکل سازمیشه اینم بگم باون سن کمم خیلی بیشترازسنم میفهمیدم وباعقلم تصمیم میگرفتم بعد باش تماس گرفتم ازطریق تلفن خونه بهش گفتم اونم بشدت ناراحتشدوگفت من عاشق توم وامکلن نداره جدابشم ودوستت دارم 

خلاصه رابطه ماادامه داشت اون برای ادامه تحصیل رفت یک شهردورمنم  منطضرش موندم ماخیلی همودوست داشتیم علایقمون سلیقه هامون همچیمون یکی بودقشنگترین روزای عمرم بودتااینکه تصمیم گرفتیم ازدواج کنیم اونم قبول کردیه چندوقتی گذشت حس کردم سردشده دیگه مثل قبل نیست حرفاش تغییرکرده میگفت مابدردهم نمیخوریم وازاین حرفاگفت پدرش بشدت مخالفه ونمیتونه راضیش کنه 

خلاصه گذشت رسیدیم به فصل پاییزکه دیگه هردوتصمیم گرفتیم جدابشیم ازاون شب نگم که تاصبح گریه کردم ویادگاریهاشونامه هاشوپس دادم هرچی ازاون شب بگم کم گفتم خلاصه جداشدیم 

اینم بگم این ماجراهامربوط به بیست وچهارسال قبله 

اون پاییزسردوغمگین خیلی سخت گذشت ماعشقمون خیلی پاک بودسه سال باهم بودیم ولی دست همم نگرفتیم خیلی مودب وباشعوربود

دوسه ماه گذشت اتفاقی فهمیدم که پدرش بارهااومده خاستگاری وپدرم خیلی بدجوابش کرده واونم اونقدردلخورشده که به امیدگفته یامن یادخترفلانی بعدهافهمیدم امیدازخونه قهرکرده وماهاازشهررفته پدرش ادم بانفوذپولداری بودنمیتونست قیدشوبزنه چون یه دانشجوی ساده بودهیچی نداشت 

امیدفقط میخاست من ازش بیزاربشم تاخودم پاپس بکشم خلاصه منم تابع پدرم بودم پدرم بشدت زورگوبودتوخانواده کسی بالای حرفش حرف نمیزدمادرمم ازش میترسیدمن ادم افسرده ای شدم دیگه هیچی واسم مهم نبودحدودان یک سالی گذشت چندتاخاستگاربرام اومدن منم برام هیچیمهم نبودپدرم خودش جواب میکردیه روزاومدخونه وبه مادرم گفت قراره یه خانواده بیان خاستگاری دخترمون منم شنیدم 

قرارشدبیاخونه مادرم گفت پدرت راضیه توم بایدراضی باشی منم مثل ادمهای بی روح گفتم خودتون میدونیدبعدش خانواده همسرفعلیم اومدن خاستگاریم اونوقتاخانوادش توروستازندگی میکردن اماگفت میادشهروتوروستانمیمونه تادیپلم درس خونده بود

چندروزبعداومدن خونمون ومنم پسررودیدم بنظربدنمیومدهرچنداصلاازش خوشم نمیومدولی موافقت کردم وازدواج کردیم تومدت نامزدی اصلادلم نمیخاست ببینمش دست خودم نبودبادیدنش حالم بدمیشدبعدعروسی کردیم ازشب عروسیم نگم که چه شب سختی بودتاساعت چهارصب گریه کردم طوری که چشام قرمزشده بودوارایشگرهمش سرزنشم میکردکه چراخوب نخابیدم وچشام پف کرده 

خلاصه روزعروسیم خیلی روزبدی بودفقط اشکاموپاک میکردم که ارایشم خراب نشه بعدعروسی کردیم ومن باخانواده شوهرم تویک خونه زندگی میکردیم شوهرم خیلی دوستم داشت ادم بدی نبودامامن سردوبی روح بودم اینم بگم خانوادش کاملاباخانواده من فرقداشت یه رفتارای داشتن که توعمرم ندیده بودم ازجمله اینکه به عروس به عنوان یک کلفت به تمام معنانگاه میکردن یه جاری بزرگ داشتم بارهاکتک خورده بودازدستشون اینام به دردم اصافه شدن من درسته نتونستم ادامه تحصیل بدم ولی ادم کتب خوانی بودم تورماناوداستاناسیرمیکردم اوناادمهای عجیبی بودن