سلام
من یدونه بچم و بابام ب شدت با ازدواجم مخالف بود، پس از تلاش های بسیار راضی شد و ازدواج کردیم. بااینکه با همسرم مخالف بود،الان خیلی دوست شدن باهم.
خونمون مدلی هستش ک یا یکم تغییر( اضافه کردن کابینت و گذاشتن گاز) راحت میشه دو خانواده ب صورت مستقل زندگی کرد. فقط حیاط مشترک میشه.
ب نظرتون همینجا زندگی کنم برای یکی_ دو سال؟
بابامم چندین بار گفته و من گفتم نه، ولی قیمت خونه ها رو ک میبینم میگم خب همینجا بمونیم. همسرم هم صبح میره و غروب میاد خونه. روز اصلا نیست.
بیاین تاپیک آخرم رو بخونیددد🙂🥺
نه .حرمتا از بین میره.بعدم بزار شوهرت از همین اول برای زندگی تلاش کنه پروش نکن.همین طور که زندگی کنار خانواده شوهر سخته اینجاهم سخته
به شخصه خیر
فقط بحث فضای مشترک نیست بحث نزدیکی زیادی و مستقل نشدنه
ولی بازهم شرایططت تعیین کنندست
ببخشیداسی من اصلاباهمچین آدمی ازدواج نمی‌کردم ک محتاج خونه پدرم باشه حالاک شماشدی حداقل دامادسرخونش نکن بذارواسه زندگیش تلاش کنه حرمت هاازبین میره
نه عزیزم بزار تلاشش بکنه اگ نهایتا نشد یکاریش میکنید دیگه از الان بهش نگو تنبل میشه دیدم ک میگم
تک فرزندم ،این بزرگترین دلیلمه، وقتایی ک دور هم جمع میشیم حتی برای چای، میبینم خونمون چقدر روح داره. منم برم سوت و کور میشه .خودم از اول راضی نبودم، ولی فکر کردم دیدم شاید اینجوری بهتر باشه. یه سری دلایل مسخره دیگه هم هست ک اطرافیان از الان برای وسایل تحت اختیار من از الان نقشه کشیدن و مامانم ب شدت سادست و حرفشون رو اجرا میکنه. نمیخوام ب کسی بهای الکی بدم و فکر کنن میتونن بشن بچه این خونه
