هم صحبت شدیم زندگی کردیم باهم تفریح رفتیم گردش رفتیم جیک وپوک هم میدونیم صبح ژولیده خاب الود تو دعوا تو عزای همدیگه شادی همدیگه بودیم درد دل کردیم سنگ صبورهم بودیم ی مدتم ابراز عشق کردیم ولی تو رابطه نبودیم و دوس پسر دختر نبودیم چون بقول خودش من ناموسش بودم (دختر عمش بودم )وجدانش راضی نمیشد قبل رسمی شدن دستش بهم بخوره اما همیشه هوامو داشت جونشو میداد برام الانم میده ولی خط قرمز بینمون پررنگ تر شده چون منو شوهر دادن بچه دارم
با شوهرم بحثم شد یبار اومدم برا طلاق همه کارهاش کردم اون با اینکه دوستم داشت راضیم کرد بخاطر بچم برگردم گفت ما زندگی نکردیم ولی بزار دخترت بفهمه زندگی ینی چی
گفت دوستت دارم و بخاطر همین ازدواج نکردم و نمیکنم ولی تو زندگیتو کن منم از دور هواتو دارم نمیزارم کسی کم و زیاد بهت بگه
وقتی سر سفره عقد نشستی یعنی هر دو تاتون شرایط رو قبول کردید
باور کن دو تا آدم همون بخوان تحت هیچ شرایطی حاضر نمیشن با یکی دیگه ازدواج کنند
به زور هم بخوان شوهر بدن طرف فرار میکنه ..
به گذشته فکر نکن حتما خیری برات این ازدواج داشته
کتاب کتابخانه نیمه شب رو بخون آرومت میکنه
