مام ده سال یه شهر دیگه بودیم، چند ماهه برگشتیم.
آرامشی ک الان دارم اونموقع نداشتم، با وجود فاصله بازم دلم خون بود از دستشون چون وقتی میومدیم بخاطر نداشتن حریم، خیلی از حرمتا شکسته میشد و بی احترامی می کردن
الان فوقش هفته ای چند ساعت میریم پیششون و برمیگردیم ناراحتی کمتر پیش میاد
شرایطت شبیه منه
مادر شوهر منم سر همین سرنزدن با من دعوا گرفت، حامله م بودم، با اینکه خودشون اصلا نبودن اون مدت و مشغول بنایی دهاتشون بودن باز طلبکار بود ک چرا نیومدی سر بزنی بما...
منم جوابشو دادم
من میام بدبختی اینه ک خب خونه نداریم و مجبور بودم کامل برم خونه وانا بمونم اینم بگم خونه شهرستان داشتیم ک انقد پدرشوهرم با خاناودم دعوا کرد ک اجازه دادیم میگفت نیخای همین دو روزم ک میای اینجا پسرم ازم بیگری
من 17 سالم بود ازدواج کردم اینا دلیل نمیشه شما خودت رو اذیت کنی و اونا پرو بشن
فقط دارم فکر میکنم همچین آدمایی گیر من بیفتن پستشونو میکندم اینقدر که شما بهشون رو دادی
بچه بودم از اونایی بودم ک تا قبل ازدواج انقد خانواده بسته ای داشتم ک اسم ازدواجم جلوم نمیاوردن فکر میکردن دختر باید فقط درس بخونه بره دانشگاه هنر من همین بود ک درس بخونم ده سال پیش فرهنگ خانواده من این وبد ک دختری خوبه ک بعد ازدواج باهمه چی بسازه و دم نزنه اینو زیاد از مامانم میشنیدم همینم باعث شد هیچوقت جرات نکنم حرف بزنم و بترسم ک مبادا خانواده شوهرم ب خاناودم چیزی بگن بچه بودم طول کشید تا بفهمم خیلی چیزارو
شوهر منم همین بود خیلی منو بخاطر خونواده ش اذیت کرد
تا برادرشوهرای کوچیک ترم ازدواج کردن و دید اونا چجوری زنشو میزارن و سرشون، البته اونم چند سال طول کشید
خودمم خیلی پخمه بودم، هرکاری میکردن در حقم باز مثل خنگا پا میشدم میرفتم خونه شون
ولی هیچ وقت واسه تغییر روش دیر نیست، هروقت شروع کنی نتیجه میبینی
اول خودتو دوست داشته باش و دست بالا بگیر
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
49 ثانیه پیش
50 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
