ببین من یه دختر ۳۴ سالهام و از بچگی تا الآن دچار یه بیماری پوستی لاعلاج هستم. پسری که ۶ سال ادعا میکرد عاشقمه و میخواست باهام ازدواج کنه وقتی فهمید بیمارم منو رها کرد و رفت و هرچی من زار زدم و التماس کردم برنگشت!
من تو تمام سالهای عمرم برای درمانم تلاش کردم ولی نتیجه نداشت و مهمتر اینکه با وجود این بیماری لاعلاج و سختی بیماری و شرایط روحی بدی که ناشی از بیماریم بود بازم برای رشد خودم تلاش کردم که پیشرفت کنم و الانم دارم تو بهترین دانشگاه دولتی دکترا میخونم. ولی احساس میکنم که زندگیم پوچه چون نمیتونم ازدواج کنم و بچه دار شم. و حس میکنم تمام زندگیمو الکی دویدمو و تلاش کردم. من چیکار کنم به آرامش برسم؟ 😢 خیلی خسته و افسرده ام... تمام زندگیم شده اندوه و حسرت دخترای سالمو خوردن و وقتی یه زوج میبینم حسرت میکشم 🥺
راستشو بخوای منم ۳۴سالمه و مجردم .چطوری 😂😂راستشو بخوای من هیچی از دین و خدا و امامان نمیدونستم این سختی هایی ک من از مجردی و حسرت دیگران و تنهایی ها پسرای مزخرفی ک اومدن تو زندگیم کشیدم خییییلی بمن کمک کرد ک تا حدودی خودساخته بشم و برم ببینم اصن خدا کیه حرفش چیه در واقع اگ من راحت توی دوره ۲۰ سالگی ازدواج میکردم و سختی نمیکشیدم اصلا نمیفهمیدم امام زمان کیه خدا کیه اعمال نیک و بد چیه برا همین گاهی خدارو شکر هم میکنم بخاطر این سختی ها ک میخواست منو بسمت خودش هدایت کنه و بهترین هارو برام توی اون دنیا ک ابدی و جاویدان هست میخواست .حالا هر کسی ی مدله یکی میبینی تو ۲۰ سالگی ازدواج میکنه شوهرش زجرش میده تا روحش رشد میکنه راستی من حتی شغل هم ندارم خیلی ام دیگران سرزنشم میکنن ولی بهرحال کل زندگیم وقتی سپردم دست خدا پس تحمل این چیزا خیلی راحتتره چون خدا دانا و حکیم هستش البته خب گاهی ناراحتم میشم ولی باید صبر کرد چون این دنیا موقته
