من دهه ۸۰ خواهرم دهه ۷۰ ۹ سال ازم بزرگتره برعکس اکثر خواهرا ک جون جونی هسن و رفیق منو ابجیم از اول باهم خوب نبودیم ینی بچه تر که بودم زیاد از اینچزا سر درنمیاوردم
منم زیاد باهاش خوب نبودم ولی اگ یکی بمن میگفت خوشگل میومد صورتم خراش مینداخت باورتون نمیشه چقد رو صورتم جای خراش هس ولی زیاد معلوم نیس در حدی که ی بار مامانم از حرصش صورتشو چنگ انداخت اینم بگم خواهرم بیماری سادیسم داره هستین بقیشو تعریف کنم
خواهر بد واقعا هست ..
حسادت بین خواهر هست همیشه ازش فاصله بگیر
بقیشو بگو
از یه طرف بیماری داره خیلی از این ناراحتم
اگه ادامه نداره برم
آخه گفتی بقیشو بگم ولی هیچی نمیگی
تا اینکه من ازدواج کردم با اینک فعلن اون مجرده رفتاراش با اینکه خیلی اروم و بهتر شده ولی ازار دهندس
میدونم میدونم خواهرم هیچ وقت تا اینجای زندگی طعم زندگی خوبو نفهمیده خودش خیلی عذاب کشیده منو مامانم میگیم اگ ما جاش بودیم نمیتونسیم طاقت بیاریم خودمون میکشتیم ولی یادمه وقتی خیلی بچه بودم حال ابجیمم خوب بود اونکارو میکرد باهم
الان میگه تو شوهر داری بیرون میری مسافرت و رستوران و زندگی خوب به والا منم دردسر دارم با شوهرم بدبختی دارم ولی هر سری ک میرم خونه مامانم میگه اونجور حرف نزن لبتو اونجور نکن صدا نده از خودت بیرون ب والله ک ادمو روانی میکنه
چی بگم
ولی بنظرم همون موقع که فکر میکردی حالش خوب بوده بازم حالش خوب نبوده
من چی بگم که مادرم مهربون بود ولی انقدر از گذشته م خاطره ی غم انگیز دارم یعنی هم مهربون بود هم خیلی اذیتم میکرد
زخم زبون،کتک،تحقیر
له شدم تا بزرگ شدم
الان فهمیدم مامانم خودش مشکل داشته حتی بااینکه اصلا ظاهرش مثل خواهرت نبود
گاهی به یاد گذشته فقط میشینم گریه میکنم انقدر سخت گذشت
