خونه ما ۶ سال ۶ ساله...افتضاحه
نه من اونا رو درک می کنم،نه اونا منو!
مردم بچه میارن میگن خب اولی تنها نباشه...خیلیا به فاصله سنی توجهی ندارن...تهش میشه اینکه نه تنها بچه اول تنهاییش با اونا پُر نمیشه بلکه اعصابشم خورده
وضعیتی که من دارم،اعصابم خورده،نمیفهمم اونا رو هیچ درکی از من و سنی که دارم ندارن.
هیچی تا به امروز برای من نداشتن به غیر از اعصاب خوردی
تصمیم گرفتم با هیچ کدومشون دیگه هم کلام نشم چون توضیح دادنم سودی نداره فقط هدر دادن انرژی و خورد کردن اعصابه.
یبار اینقد اعصابمو خورد کردن که مویرگ های زیر چشمم از شدت فشار خون زیاد ناشی از عصبانیت زیاد پاره شدن.
لطفا این موضوع مهم رو در نظر بگیرید
اگه هم فاصله شون زیاده اتاقشونو حتتتما جدا کنید.اعصاب و روان هر دو اینجوری سالم تره...
