سیستان

ای سربلند

روزهای رفته از یاد

سنگ صبور

ایستاده در دل باد

گنجینه ی زخمی ترین دلواپسی ها

شرقی ترین آیینه ی از عشق آباد

__

لب تشنگی های تو را هامون به هامون گشته ام

از عمق دریای عطش لب تشنه تر برگشته ام

مغروری و مغلوب این از پا نشستن نیستی

هربار زخمی میخوری مغرور تر می ایستی

__

به تهمتن بنویسید که هامون جان داد

سیستان خانه ی اجدادیمان رفت به باد

ای یلان باز به این ناحیه لشکر بکشید

سیستان از نفس افتاد به دادش برسید

سیستان از نفس افتاد به دادش برسید

___

ای ابرهای بی دلیل ای رودهای سوت و کور

میبارد آتش از دل این درد های بی عبور

ای بخت زود و دیر ما

آیینه ی تقدیر ما

مارا ببر تا ما شدن ای آخرین تصویر ما

_

این خاک سربلند تاریخ در غبار

همزاد آینه است هم ریشه ی بهار

بر درد کهنه ی این زخم بی شمار

ای اتفاق سبز باران شو و ببار

( محمد معتمدی )