نوشته های نودی

نکند بوی تو را

باد به هرجا ببرد

خوش ندارم دل هر رهگذری

مي‌تواني كه فريبم بدهي با نظري

پنجه‌انداخته‌اي سوي شكار دگري

آه! ديوانه آن لحظه ی چشمان توام

كه پلنگانه به قرباني خود مي‌نگري

آنچنان رد شو كه آشفته كني موي مرا

اي كه آسوده دل از بيشه ی من مي‌گذري

مرهمي‌بهتر از اين نيست كه زخمم بزني

عشق، آماده بكن خنجر برنده تري

هيمه بر هيمه‌ ی اين آتش سوزنده بريز 

تا از آن جنگل انبوه نماند اثری

چنان دل بسته ام کردی
که با چشم خودم دیدم
خودم میرفتم اما
سایه ام با من نمی آمد

ترسم که تو هم یار وفادار نباشی
عاشق کش و معشوق نگه دار نباشی
من از غم تو هر روز دو صد بار بمیرم
تو از دل من هیچ خبردار نباشی