کودکی من😔

دوستان من بچگی خیلی بدی داشتم،وضعیت مالی بد،پدر و مادری که کتکم میزدن،هیچ محبتی نبود هیچوقت، حتی یادم نمیاد بغل مامانم خوابیده باشم،همیشه وقتی کتکم میزدن یه آینه دستم میگرفتم و با خودم حرف میزدم و گریه میکردم،همیشه تنها بودم،چهره م خیلی خوب بود ولی همیشه خدا ایراد میگرفتن،طوری که هیچ اعتماد به نفسی نداشتم و هنوزم ندارم،فوق العاده درسم خوب بود اما همیشه میگفتن تو آخرش یه چوپون میشی،انقدر اعتماد به نفسم داغون بود که خییییلی ساکت و گوشه گیر شده بودم،بعدش چندسال واسه راهنمایی و دبیرستان رفتم خوابگاه و ازشون دور بودم و تو اون سالها خیلی آرامش داشتم واقعا،انقدر کمبود محبت داشتم که وقتی متوجه شدم پسری بهم علاقه داره بدون این که شناختی ازش داشته باشم باهاش دوست شدم فقط برای این که از لحاظ عشق ومحبت یه مقدار ارضا بشم،چندسال بعد با یه نفر دیگه ازدواج کردم و الان سال ها از ازدواجم میگذره،مادرم موقع مجردیم اصلا نمیذاشت راحت با‌شم و آرایش کنم مدام سر این قضیه جنگ بود توی خونمون،الان ولی من از آرایش بدم میاد و از چهره خودم راضیم، باهاش کنار اومدم،مامانم مدام گیر میده، یکم آرایش کن، یه رژ بزن، چرا این شکلی شدی، چقدر جوش زدی، خیلی چاق شدی،موهاتو رنگ کن، پاشو یه کرم به صورتت بزن،این لباس و نپوش،حتی از بچمم ایراد میگیره که چرا اینجوری لباس تنش کردی؟ موها‌ش و شونه کن،درصورتی که هم خودم هم بچم اکثر مواقع مرتبیم،یه شب انقدر شوهر و بچم اذیتم کردن که گفتم من میرم خونه بابام یکم ذهنم آروم شه،رفتم خونشون و بخاطر اینکه من تنها رفتم اونجا و بچم و تنها گذاشتم یه جنگی راه انداختن که خدا میدونه،آخرشم بابام منو از خونه انداخت بیرون و گفت دیگه پات و اینجا نمیذاری،بچه ها من انقدر همیشه تنهایی کشیدم و از لحاظ روانی اذیت شدم که چندسال داروی اعصاب مصرف کردم،من هرشب میرم دوساعت حدودا خونشون و حالا بابام چند دیقه که پیشمون میشینه میره تو اتاقش و دیگه بیرون نمیاد،امشب اومدن خونمون بعد مدتها و نیم ساعت نشستن،من چای تازه دم کردم اما حتی یه استکان چای هم نخورد و پاشدن رفتن که برن خونه داییم،دیگه عمرا نمیرم فوقش هفته ای یه شب،انقدر توی این سالها دلم شکسته که اندازه نداره،البته پدر و مادرم از نگاه مردم بهترینن ولی از نگاه من نه!