مثلا فرض کنین تهرانین خودتو خونوادت.
و بخاطر شغل شوهرت مجبور شی با همسرت بری شهر دیگه ( تو اون شهر هم خونواده شوهرت هم نباشه😅فقط خودتو همسرت) و بعده چن سال برگردین تهران.
قبول میکنین؟
یا تجربیات تونو از غربت بگین. خوبه یا نه؟
من از غربت خیلی میترسم و ب خونوادم وابسته ام. چکار کنم.
من 9 ساله امدم
من الان همین شکلیم.. اومدیم تهران خانواده ها نیستن
سخته ولی نشدنی نیست:)
خب می تونی قبول نکنی یا مجبوری ؟
این شرایطو دارم خیلییی سخته. اوایل خیلی پشیمون میشدم اساسی
اگه مث من نتونی دوست پیداکنی خیلی مزخرفه البته اگه شهر بزرگی باشه بهتره شهری ک من رفتم کوچیک بود
من اما از مرکز استان اومدم یه شهرستان ک ۲ساعت فاصله س .
سخته اما اگه شوهرت خوب باسه برات جبران میشه .
من رفتم اوایل سخته ولی عادت میکنی ولی فک‌نکنم پشیمون شی.
من دانشجویی یه شهر دیگه بودم وبخاطر اینکه نرم شهر دیگه با پسر همسایه ازدواج کردم..😁ولی فکرکنم ابتدای زندگی با شوهرت یه شهر سوم باشی که هیچکدوم از خانواده ها نباشن باعث میشه دونفر همو بهتر بشناسن
من شوهرم ب خاطر من تغییر شهر داد ..اما تمام دختر عمه هاش بندرن
غربت سختیهای خودشوداره اولش همش دلتنگ خانوادت میشی وقتی که بچه دارشدی کم کم عادت میکنی من ده سال توغربتم اگه خدابخوادشوهرم بازگشسته میشه برمیگردیم شهرخودمون
کاش میشد منم برمیگشتم شهر غریب
کل شرایط خواستگارم اوکیه. هم خونواده خودم هم اون راصی. عاشق همیم.
من الان کل خونواده پدری و مادریم کرمونشاهن
و خونوادم بخاطر خوب شدن من اومدن تهران. و از 4 سالگی موندگار شدم.
خواستگارم هم گفته بخاطر تو میام تهران. و گفته 90 درصد کار و بارش رو قطعا از تهران شروع میکنه بخاطر من. ولی بهم گفت بخاطر دانشگاهش شاید یکی دوسال شهر دیگه بریم و سریع هم برگردیم تهران.
منم بهش گفتم صبر کن تا وقتی همه چی تهران اوکی شد. میگه تحمل دوری تو ندارم. 4 ساله باهم در ارتباطیم. منم کلافه شدم.
گفته تمام تلاشمو میکنم بیام تهران. ولی اگ نشد تو هم کمکم کن.
چکار کنم؟
