من اصلا آدم حسودی نبودم تا اینکه بزرگ شدم و چندنفرو خیلی دوس داشتم،یعنی همون دوستای دوران راهنماییم تا اینکه گذشت و از اون چندنفر فقط یکیشون هنوز دوستمه،دوستیمونم طوریه که واسه هم می‌میریم و همه یه کاری میکنن که مارو جدا کنن
اولشم اصلا حسادتی در کار نبود و همه چی عالی بود تا اینکه چندروزه متوجه شدم وقتی بهش نیاز دارم و نیست که مثلا کلاسه یا خونه خاله و دایی،فوقالعاده حسود میشم به طوری که دوس دارم باهاش بهم بزنم،چطوری با این حسم مبارزه کنم که این دوستمو از دست ندم؟💔
