سلام
من و شوهرم 30 سالمونه یک سالی هست ازدواج کردیم مشکلی که دارم اینه که خیلی بچه دوست داریم بجز برای خودمون همش تو این فکریم که از پس مخارجش،تربیتش... برمیایم یا نه . شاید خیلی استرسشو داریم
کاش یجوری بتونیم به این افکارمون غلبه کنیم و برای بارداری اقدام کنیم
ان الله بالناس لرئوف رحیم (خداوند نسبت به همه مردم رئوف و مهربان است)
نمیدونم من که گیجم تازگیا به اطرافیانم ک باردارن یا زایمان میکنن حسودیم میشه هیچوقت حس حسادتو نداشتم ولی الان مثه بمبی میمونم ک هر لحظه امکان داره بترکه
سمی جان من امکانات مالی خوبی دارم ولی مطمئنم خیلی چیزا رو برای بچه م نمیخرم یا تحت شرایطی براش فراهم میکنم ، یعنی با پرتوقع کردن بچه مخالفم اما میدونی همیشه فکر چیو میکنم؟ اینکه اگر این بچه با یه مشکل یا بیماری به دنیا بیاد میتونم نیازهاشو از نطر درمان و رسیدگی کنترل کنم ؟ اگر اتفاقی، تصادفی در سالهای بعد پیش بیاد ؟ اگر در موردی خیلی با استعداد باشه و نیاز به هزینه و سرمایه گذاری داشته باشه؟ میخوام بگم به اینا بیشتر فکر میکنم . اگر دوست داشتی تاپیک امضای منو بخون . امیدوارم بهترینها رو برای خودتون رقم بزنین
Somi جان من اصلا درک نمیکنم نگرانی اینجوری یعنی چی من الان دکترم میگه نباید دست دست کنم بعد شوهره من خودخواهی میکنه فردا روز اگه مشکلی برای من پیش بیاد کلا نازا بشم همین آقای شوهر اونوقت دیگه منو نمیخاد
اون الان باید نگرانیو کنار بزاره و بخاطر شرایط من قبول کنه من سی سالمه خودشم سی و سه دیگه سنمونم ک مناسبه ولی متاسفانه فقط به فکر خودشه وقتی بچه نمیخاد من تمایلی هم به رابطه جنسی باهاش ندارم
پیشنهادمیکنم کتاب من دیگرما روبخونید...بنظرم بستگی به حدمعقول درنظرماداره... یه وقتی یه کسی میگه حدمعقول داشتن تبلت وسرویس خواب فلان مدلی برای بچه س یه وقتیم کسی حدمعقولش این چیزانییت
اگه somi جان همه بخان مثه شما فکر کنن کلا نسل انسان منقرض میشه این حرفا چیه همش اگه این بشه اگه اون بشه معلومه بچه خرج داره ولی بالاخره ماها هرکدام حداقل در توانمون هست که یه بچه رو با امکانات معقول بزرگ کنیم