همه ما فقیر، پولدار، زن، مرد، بچه، بزرگ، همه آسیب دیدیم، خواسته و ناخواسته به‌خصوص از کسایی که دوسشون داریم.
این جمله رو وقتی دانشگاه بودم یه استاد بهمون گفت، جوری که تصویرش، صداش و لحنش برامون موند که موند.
لبخندی نداشت، و جمله شو یه جوری گفت که همه مون بشنویم.
یادمه کل کلاس سکوت کرده بودیم.
احتمالا بعضی از ماها به خودمون میگفتیم چی داره میگه فازش چیه.
اما احتمالا اونایی که از ما باهوش تر بودن براشون تصویرای غم انگیز تداعی میشد جاهایی که زخم خورده بودن و این گفته این استاد ادبیات تلاشی که روز ها کرده بودن که این خاطره ها رو یادشون نیاد رو به باد داده بود
