من مشکلم اینه عاشق هدفم هستم، و هم عاشق مادر شدن... میترسم ، میترسم انتخاب یکی اون یکی رو از من بگیره😔
به شخصه آدم وسواسی هستم یه کاری بکنم فقط رو اون متمرکز میشم ، میدونم بیوفتم تو یه مسیری سخت میشه برام انجام کار دیگه ای. ترس دومم اینه که سنم بره بالا شوق دذس خوندن بیوفته از سرم، ترس سومم اینه که همسرم سن پدر شدنش میره بالا و زندگی ما به این دلیل با مشکلاتی مواجه میشه.
بابچه سخته حداقل تادوسال نمیتونید کاری کنید هرچقدرهم کمکی داشته باشید وظیفه مادری ایجاب میکنه کنار بچتون باشید تادوره های اضطراب جدایی ک تانزدیک دوسال هست روپشت سربذاره سنتون کمه ببینید هدفتون چندسال زمان میخاد این مهمه بهش برسیدچی ایا دغدغه هاتون بیشترنمیشه ک بازم احساس کمبود زمان کنید مشاوره بریدخیلی کمک میکنه ممکنه بعدازبارداری کلا تصمیمتون عوض بشه برای من ک اینطوره زندگی دوبخشه یکی قبل ازمادر شدن یکی بعدش
من بخاطر درس و کار بچه دار نشدم. الان سی و هشتم و دوسال اقدام و بی نتیجه بودن و من موندم و این دکتر اون دکتر و اضطراب با اینکه هیچ مشکلی وجود نداره...
دوستم که هم سن هستیم زودتر از من ازدواج کرد و بچه دار شد یکم از آب و گل درومدن با کمک گرفتن از خانواده و مهد و پرستار درسش رو ادامه داد و الان فوق لیسانس دومشم گرفت
من برگردم عقب زودتر بچه دار میشم ... ی نصیحت هیچ وقت هیچ چیز رو منوط به چیز دیگه نکن فقط سعی کن راهی پیدا کنی برای مدیریت بهتر شرایط
عزیزم از طرز فکرت خوشم میاد اینکه همه جوانب رو میسنجی
باید بعنوان یک مادر شاغل بگم بچه داشتن یک مسئولیت بسیار سنگینی هست و هرکی که میگه هر دو همزمان یا سختیش رو نکشیده یا واقعا یک ادمی هست که خیلی خوب برنامه ریزی میکنه من عملا به یک ربات تبدیل شدم البته میدونم این سختی از چهار سالگی بچم کمتر میشه اما خب شما هدفت درس خوندن و احتمالا قبول شدن تو پزشکی هست بنظرم بهتره اول کنکور بدی بعد از اینکه چند ترم گذشت اقدام کنی
عزیزم منم مثه شما فقط میتونم روی یه کار متمرکز بشم. قطعا الان خیلی سخت میتونم مطالعه کنم و کارای درسیمو انجام بدم. حتی گاهی در طول روز واسه غذا درست کردنم به مشکل میخورم یا حتی اینکه بخوام حموم کنم. چون پسرم با اینکه ۶ ماهشه به شدت به من وابستس و در حد یکی دو ساعت پدرش میتونه نگهش داشته باشه. از طرفی هم من از خانوادم دورم و مامانم نیس که بخواد کمکم کنه و مادرشوهرمم خودش شاغله.
اینارو گفتم که بدونی منم شرایطم سخت بود ولی توی تصمیمم واسه بچه مصمم بودم. با اینکه برای رسیدن به دکتری خییییلی تلاش کردم و آرزوی همیشگیم بود بچه رو اولویت قرار دادم. چون واسه درس تا هر سنی که باشم میتونم بخونم ولی واسه بچه دیگه ۳۰ به بعد قطعا برام سخت تر میشد. الانم واقعا فرصت مطالعمم خیلی کمه و شاید اصلا نتونم در طول روز جز نگهداری بچه کاری انجام بدم ولی میدونم و دلخوشم که بزرگ میشه و منم ادامه مسیرم رو میرم.
بهترین تصمیم چیزیه که دلت میگه گلم! ببین بیشتر عاشق کدومی. همون کارو بکن
