توی شهر غریب تنها بدون هیچ فامیلی
با دوتا بچه کوچیک صبح تا شب توی خونه تنها
بچه ها هیچ همبازی ندارن و جایی هم ندارن که برن
همش جلوی تلویزیونن توی خونه
گاهی وقتا هوا خوب باشه میبرمشون توی کوچه یه کم راه میریم هوا میخورن کوچیکه از بغلم پایین نمیاد یک ساعت هم که بشه
هیچ کسی نمیاد نه خانواده من نه خانواده همسرم
همسرم شب میاد نیم ساعت یا یک ساعت باهاشون بازی میکنه بعد هم خواب و روز بعد هم همینطور
این شرایط از نظر شمام سخته یا من بهونه میگیرم
سخته
من شرایط شما را دارم و متاسفانه بیماری روحی و روانی و جسمی گرفتم
عزیزم خیلی سخته نمیشه پارکی بازاری جایی بری دلتون وا بشه
بنظر من دوری و دوستی بهتره بخدا ... شما بچه ها ک بزرگتر شدن کار کنید بچه ها رو بفرستید خانه بازی و شما برید سرکار و بعد شبا همتون برین پارک .. فامیل و اینا چین همش دخالت و غیبت و از این حرفا
منم همینطور
😁تازه همون نیم ساعت یه ساعت هم همسرم وقت نمیزاره برا بچه
بیرون هم نمیریم
باز شما خدا رو شکر کن بچه داری من بچه هم ندارم
غریب و تنها و اوره و بی کس و کار و بدبخت
منم شهر غریبم صبح تا شب تنها بچه هم ندارم خیلی راضیم
سلام عزیزم کدوم شهر هستین
من بچه ندارم دوسال نیمه تنهام .
ولی از امسال مرداد سبک زندگیمو تغیر دادم . و خیلی راضی هستم منی که یه ماه اینجا طاقت نمیاوردم از مرداد فقط ۱۰ روز رفتم شهرم .
