چند روزیه خودمو عملکرد مو با اطرافیان مقایسه میکنم میبینم من بیست سالمه اما هیچی نشدم
دانشگاه چهار بار ثبت نام کردم سه سری قبول شدم هر دفعه به ی دلیل نشد برم
تو هرراهی رفتم نمیشه اصلا انگار خدا بامن حال نمیکنه
احساس میکنم عقب موندم به هیچ جا نرسیدم
دوستام هم سن های خودم میبینم باخودم مقایسه میکنم میگم من چقدر عقبم من هیچ کاری نکردم چرا من نباید الان فلان کارو میکردم و.....
احساس بی عرضگی میکنم بی اراده ام البته تلاشی که درجا زدن باشه تهش هیچی به هیچی
منم مثل تو ام هیییع
منم ینی دس ب هرکاری بزنم پوچه
من دختر داییم ی سال تفاوت سنی داریم اون بزرگتره
لیسانس داره میگیره این ترم
کلاس زبانش رفت مدرک گرفت دوساله معلمه تو آموزشگاه زبان
اون یکی از فامیلا دختره دوسال بزرگتره درس خوند مدرک گرفت
تو کرونا گواهینامه گرفت الان یک ساله داره کارای رفتن به ایتالیا شو اوکی می‌کنه
هرکیییییییییی میبینم یا داره میرع یا چقدر پیشرفت کرده
حتی آرزوی ی نفرم نیستم
این همه دختر موفق مستقل کی از من بی عرضه خوشش میاد
ببین مثلا من دانشگاه قبول شدم بخاطر ی صفر کم تر بودن بین کد دیپلم من وکد رشته نشد برم
امسال مهر ثبت نام کردم قبول شدم برنامه کلاس هارو دادن گفتن ۱۶مهر کلاس ها شروع میشه من باشوق ذوق آماده بودم
شب خوابیدم صبح بیدارشدم برم دانشگاه
بر حسب عادت اینترنت روشن کردم دیدم پیام اومده رشته ما نره دانشگاه تا خبر بدن که گفتن رشته درخواست کم بوده ۱۳نفر بودیم اما باید کلاس ۱۵نفر به بالا باشه دانشگاه کلا این رشته رو حذف کرد گفت میتونید برید شهر دیگه نمیتونید درس نخونید😐
