دو نفر هستن که خیلی از خیلی نظرها شبیه من و کسی که دوستش دارم هستن من از دیدن اینا لذت میبرم از زندگیشون موفقیتهاشون بچه هاشون دلم میخواد مدام آینده ی خودم رو تصور کنم میدونم اگه بهش نرسم عقده ای میشم و نباید تو نقشم فرو برم ولی مگه نمیگن هرچی تخیل کنی همون میشه درسته یه کم استرس نشدنش هست ولی زندگی تو همین تخیل هم به همه دنیا می ارزه
نطرتون
