چند سال پیش یک گروه از محققین تعدادی خانم رو برای شرکت در یک آزمایش دعوت کردمن و به اونها گفتن میخوان در مورد اثر نقصهای ظاهری و ناتوانی کسی که جویای کار هست در مصاحبه های کاری تحقیق کنن. ازمایش به این صورت بود که یک گریمور قسمتی از صورت این خانمها رو طوری درست میکرد که انگار یک زخم خیلی بد و از شکل افتادگی خیلی جدی داشتن. بعد از گریم، به هر خانمی اینه‌ای داده میشد که خودش رو ببینه و درست وقتی که داشت از اتاق خارج میشد که بره برای مصاحبه، گریمور صداش میکرد و به بهانه ترمیم گریم، کل زخم رو از صورتش پاک میکرد. حالا شرکت کننده به مصاحبه میرفت در حالی کهروی صورتش هیچی نبود ولی خودش فکر میکرد که با یک صورت از شکل افتاده جلوی مصاحبه کننده نشسته. نتیجه این بود که اکثر این شرکت کننده ها بعد از برگشتن از مصاحبه، گرارش دادن که از طرف مصاحبه کننده نگاههای بد و برخود تحقیر کننده داشتن. بعضیها حتی مثال میزدن از جمله هایی که مصاحبه کنندهگفته بوده و اونها فکر میکردن حتما منظورش به زخم صورتشونه.
و پیام این تحقیق اینه، تفکر قربانی بودن خطرناکه و شما رو از واقعیت دور میکنه. اگر در ذهنتون شما به خاطر جنسیت، ملیت، ظاهر، لهجه یا هر چیز دیگه همیشه قربانی هستین ممکنه هر برخورد عادی رو در راستای این تفکر تفسیر کنین.
