خانوادم خیلی کم محبتن دیگه تصمیم گرفتم نرم خونشون

وای خدا ب کجا رسیدیم دیگه باید از اسمون سنگ بباره قبول دارید همه چی رنگ باخته کلا زندگی دیگه حال نمیده هیچی قشنگ نیست

تکه کلام مادرم اینه ک من آرزومه هیچکس نیاد خونه ام 

و واقعا هم هیچکس نمیره خونشون همه رو یجوری رونده 

بخدا من یبار رفتم شهرمون خونه خودم کرونا گرفتم مامانم دوبار غذا فرستاد دیگ میشینه پیش فامیل در همسایه منت اون دوبار غذا رو میذاره

یاد اون خوبیایی ک کردم براشون میفتم آتیش میگیرم ک اون خوبیا هیچ ولی دوبار غذا فرستادن منت میذاره

بخدا خود خدا هم از خلقت بعضی بنده هاش در تعجب

عید ک هیچ وقت نمیرم فقط تابستون میرفتم نه عزیزم اینقد بی احترامی کردن دخالت کردن الان شوهرمم میگ هر جا بخایی میبرمت فقط نگو منو ببر شهرمون پیش مادرم

من عمل کرده بودم بعد عمل قرار بود برم مطب واسه چکاب زنگ زدم پسرمو بیارم پیشت برم دکتر گفت نیار با خودتون ببرید دکتر

هدفشون از زاییدن نمیدونم چی بوده

سوال منم همینه نه مالی رسیدن نه عاطفی نه تربیتی چرا زاییدن؟

بعد ازدواجم هم ک کلا ولت کردن مطلق