دوستش داشتم ولی انتخابم این بود که باهاش زیر یک سقف زندگی نکنم. چرا؟ چون دوستش داشتم و میدونستم من و اون برای همسر بودن خلق نشدیم. دوستش داشتم و به احترامِ همین حسِ غریبِ دوست داشتن، بهش گفتم: خداحافظ...
در عشق، مراقبت هست و گاهی رفتن، به معنای همون مراقبته.
غلط کرده، این تناقض نشانه زرنگی و تنوع طلبی شماست
دوست با عشق فرق میکنه.
من اگر زمان کسی رو هدر بدم، سرمایه عاطفیش رو پیش خودم نابود کنم و بالا بکشم، اگر فرصت هاشو ازش بگیرم، اگر ذهنش رو مشغول خودم کنم، اگر به اون ضرر برسونم و ... بعد بگم جدا بشیم چون دوستت دارم خودخواهی محضه و حتما دنبال موقعیتهای بهترم.
اما اگر دوستان معمولی باشیم و دخل و تصرفی تو زندگی هم نداشته باشیم میتونیم دیگه کنار هم نباشیم.
خب پس با هم، هم عقیده هستیم. دو نفر ممکنه اون کشش اولیه رو بهم پیدا کنند و وقت بذارن برای شناخت بیشتر اما در نهایت یکی از دو طرف به این نتیجه برسه که طرفش رو نمی تونه به عنوان همسر بپذیره. (بدون اینکه بهش آسیب زده باشه یا فریبش داده باشه) و واقعا هم دوست داشتن هست یعنی به عنوان یک دوست توی اون مدت خیلی با هم خوب بودن. اینجاست که خداحافظی یعنی قدرت و دانایی.
من کلا همین مشکلو الان دارم با کسی هستم که میگه دوست باشیم ولی من نمپزیرم اصن کلا سینگل بودن رو شکست میبینم
دستیابی به یه رابطهی خوب و محترمانه حتما می تونه یه موفقیت محسوب بشه اما مجرد بودن معنای شکست نداره. در مورد رابطه هم کاملا تصمیم با خودته، وقتی اولویت تو ازدواج هست پس حق داری رابطهای که قرار نیست به ازدواج ختم بشه رو ادامه ندی.
