مهاجرت و همراهی نکردن همسر

 سلام. همیشه تو هرکاری متوسط بودم، تو درس، کار و هنر. شوهرم به هر ترتیبی که بود برای مهاجرت راضیم کرد. ولی بار اصلیش و رو دوش خودم گذاشت. بهونه اش این بود که من رشته ام زبانه و من باید متقاضی اصلی باشم و خودش هیچ تلاشی تو این زمینه نکرد به جز جمع و جور کردن مدارک ۳ بار امتحان دادم و هر سه بار تو یه مهارت نمره کم میاوردم. روشمون رو عوض کردیم. تحصیلی اقدام کردیم، بازم من 

مجبور به تغییر رشته شدم، mba. بعد از ۱۵ سال مجبور بودم دوباره آمار بخونم که هیچ استعدادی نداشتم. برای اینکار یه دوره سه ماهه تو یکی از دانشگاه های معتبر تهران باید میگذروندم (هزینه اش شد ۲۰ م) پذیرش دانشگاه اومده،الان ویزای هر دوتامون آماده ست. شوهرم میخواد پس فردا بلیت بگیره. ولی یه هفته است بهم اطلاع دادن که تو اون دوره قبول نشدم و باید مجددا شرکت کنم. تا الان چیزی حدود ۱۵۰ م خرج کردیم. وضع مالی مون خوب نیست... تا همین جاشم با فروش خونه و ماشین پیش رفتیم. جرئت نمیکنم باهاش حرف بزنم تو رو خدا به دادم برسید. از نظر روحی کاملا له شدم. دیگه هیچ حسی ندارم دلم میخواد بگیرم و فرار کنم از ترس واکنشش.

این رو هم بگم که تو دورانی که من داشتم این دوره رو میگذروندم هر بار ازش خواستم کمکم کنه جواب رد داد. دو سال و نیم هم بود که با مادرشوهر و تو شرایط بدی زندگی میکردم روابط زناشوییمون محدود بود به ۸ ماه یک بار اینا رو گفتم که بدونید چقدر شرایط افتضاح بود. کمکم کنید چطور باهاش حرف بزنم فقط یه امشب و فرصت دارم.