حس تنهایی و خستگی از اطرافیان

سلام و وقت بخير

جناب دكتر من خانمی هستم ٢٩ساله كارشناس ارشد حقوق تجارت هستم و سه سال و نيمه كه ازدواج كردم فرزند ندارم

كلا آدمی هستم كه در جامعه خيلی منطقی و محكم و در عين حال دوستانه رفتار ميكنم و در محيط خانه و با اطرافيانم خيلی سعی ميكنم مهربون باشم و كاری كنم كه همه خيالشون راحت باشه آروم باشن و خوش بگذره بهشون وقتی كه با من هستن، وقتی دلم ميشكنه ازشون و ناراحتم به روم نميارم و سعی ميكنم فراموش كنم

ولی خسته ام،حس ميكنم بقيه با نگاه حماقت به من نگاه ميكنن، چون نتونستم كار پيدا كنم و فعلا خانه دار هستم و آزمون كانون وكلا قبول نشدم، خيلی حساس شدم ولی كسی سعی نميكنه دركم كنه، تصورم از همه بهم ريخته در كلام و رفتارشون احترام نميبينم،از همسرم هم اون حس حمايت عاطفی كه ميخوام رو نميگيرم خيلی باهاشون صحبت كردم و بهشون با زبان نرم دوستانه كفتم ولی فقط گوش ميكنن و عمل نميكنن، خيلی سردرگمم و همش بغض دارم و تپش قلب ميگيرم

نميدونم مشكل از كجاست ؟واقعا خواسته من زياده؟ يا به قولشون لوس ام؟ يا درک نميشم! دلم ميخواد تنها باشم و حس تعلقی ديگه تو قلبم به كسی حس نميكنم

حتی از اينكه برادرم فقط با نامزد و دوستای مشتركشون اوقات ميگذرونه و هر وقت من ازشون خواستم يا نيومده يا وقتی اومده از درد و دلاش گفته و من گوش شنوا شدم، مادرم با دوستاشون هستن و همسرم همش بهونه كار رو دارن و خستگی،خودمم چقدر ميتونم تنهايی اوقاتمو پر كنم به شدت آدم اجتماعی هستم و قبل ازدواج بسيار فعال بودم

چيكار بايد كنم؟