دوراهی برای عشق قدیمی

سلام.  من بیست سال پیش در 19 سالگی عاشق شدم ، با مردی دوست شدم بسیار اتفاقی که حدود 15 سال از من بزرگتر بود و این رابطه 4 سال ادامه پیدا کرد و این رابطه از حالت عادی خارج و تبدیل به عشقی عمیق برای من شد، اما متاسفانه بعد از مدتی از سوی ایشون رابطه قطع شد با دلیل اینکه فایده نداره و این تفاوت سنی به جایی نمیرسه . نمیدونم ،خیلی تلاش کردم خیلی قطع و وصل میشد آخری ها رابطه مون ، هر بار من برمیگشتم و البته اون هم با روی باز استقبال میکرد و دم از دلتنگی میزد اما آخرین بار رفتم تموم شد .

بعد از دو سال یا سه سال حدودا ازدواج کردم دیگه کسی برام مهم نبود فکر میکردم اگه ازدواج کنم حتما دوباره عاشق میشم و درست میشه ازدواج کردم و اون رو فراموش . دل دادم به زندگی و دیگه مهم نبود قبلا چی شده اما متاسفانه انتخابم غلط بود پیش هر مشاوری که توی 10 سال زندگی مشترکم رفتم فقط جدایی رو پیشنهاد میکرد خلاصه هم شد طلاق و تمام.

بعد از چند ماه یادش افتادم زنگ زدم سر از پا نمیشناخت از خوشحالی گفتم که چی شده ، مکث کرد گفت تازه جدا شدی راهی نداره آشتی کنی؟ عصبانی و ناراحت شدم از حرفش . بماند با اینکه اون همه خوشحال شده بود یهو ورق برگشت ،چند باره دیگه هم زنگ زدم و بهش گفتم من هنوز میخوامش گفت نه سنی ازم گذشته من نمیخوام دوباره وارد رابطه عاطفی بشم گفتم سنت برای من مهم نیست من اگه فراموش کن بودم بیست سال زمان کافی برای فراموشی هست . خلاصه بگم هر بار که زنگ میزنم با روی باز و با احترام زیاد باهام حرف میزنه ، صحبتهایی که اکثرا در حد احوالپرسی نگهش میدارم و گاهی که خیلی دلتنگ میشم بهش میگم دلم برای عشق قدیمم خیلی تنگ شده که تو تنها سایه ای از اون هستی . حتی بهم میگه ارتباطت رو باهام قطع نکن هرجا بگی میام حتی، تا کمکت کنم فراموشش کنی. هنوز از نزدیک نرفتم ببینمش خیلی دلتنگم و هر ثانیه به یادشم  اون به نظرم با دست پس میزنه و با پا پیش میکشه نه دیگه میگه دوستم داره نه میگه کات . یه بار که داشتیم حرف میزدیم تا صبح به حرفهام گوش کرد البته این تماسها بسیار با فاصله است مثلا در ماه یه بار یا دوبار، لا بلای حرفهاش مثلا داشت از رنگ لباسی که اولین بار که دیدمش حرف میزد ،گفتم مگه یادته ،جواب داد ،همه چی با جزییات.

من اون رو فراموش نمیکنم الان بیست ساله پس نگید که سعی کن فراموش کنی چون نشدنیه . بسیار دوستش دارم و توجه کنید من 40 سالمه نه یه دختره 18 ساله و این عشق بسیار عمیق و پخته شده اما دو راهی که دارم دلم نمیخواد تا اون نخواد من رو برم جلوتر . اما میترسم که کنار بکشم کاری که چند سال پیش کردم و پشیمونی برام موند . نمیدونم چیکار کنم عزت نفسم رو حفظ کنم و بکشم کنار اما اگه نیاد جلو چی؟ میگفت من یه بار زندگیت رو خراب کردم دوباره نمیخوام اینطور بشه . یا برم و بگم من دوستت دارم و این حقه منه . اصلا به نظرتون چه طور میشه این همه علاقه رو ندید گرفت؟ از جانب اون میگم . چطور یه خانمی رو که کلی ازش جوون تره ،زیباست خوش تیپه و بسیار عاطفی و مهربون با قلبی بسیار پاک (اینا رو خودش میگه راجع به من ) ندید گرفت و کنار رفت . بهش میگم مگه دوستم نداشتی میگه عاشقت بودم اما الان عوض شدم . میگم اگه یادت رفته من رو چطور رنگ لباسم رو تو اولین قرارمون  بیست ساله پیش یادته؟ میگه همه چی یادمه. به قرآن دیوانه شدم دلم بی قرارشه اما دوست دارم اون بیاد جلو این بار. میترسم برم جلو و ببینم واقعا نخواد میترسم نرم جلو و اون بازهم به خیالش فداکاری کرده باشه برام. دوستم داره میدونم مثلا توی همین حرف زدنهامون هر بار گفتم مثلا با آقای فلانی حرف زدم عکس العمل نشون میده و حسادتش معلومه و اعتراض میکنه .