فراموش نکردن خاطرات و روابط گذشته

سلام. دختری درسخوان بودم  طوری بود که تونستم توی رشته خیلی خوبی توی دانشگاه خیلی خوبی قبول بشم. و از همون جا زندگی من دچار تغییر و تحول شد. همیشه دنبال ایده ال های جدید بودم و متاسفانه زمان کنکور از طریق دنیای مجازی با کسی آشنا شدم که از نظر موقعیت اجتماعی بد نبود و آینده خوبی میتونست داشته باشه . و من ناخواسته به ایشان علاقه مند شدم. اما بخاطر شرایطی که داشتم حدود دو ماهی از ایشان بی خبر بودم در این فاصله کنکورمو دادم و منتظر جواب و باز هم خیلی اتفاقی پیدایشان کردم و رابطه مان از سر گرفته شد. امیدم رو بسته بودم به فرد جدید همه چی خیلی خوب بود اما امان از جو دانشگاه قبول شدن و.. به خواست خودم رفتم گروه همکلاسیش و مدیر گروه دوست و همکارش بود که از نظر ظاهر شاید خیلی بهتر از او بود اما به هیچ کسی و هیچ چیزی متعهد نبود و من بخاطر ظاهر و حرف بقیه راضی شدم باهاش حرف بزنم. ایشون فهمید و خیلی قاطع ازم خواست تموم کنیم اما من واقعا دوستش داشتم توی این چند ماه دلم بدجور پیشش گیر کرده بود هر طوری بود راضیش کردم که بمونه اما انگار دلش بند نمیشد مدام استرس اینو داشتم که درسش تموم بشه و برگرده شهرش و من بمونم و دلتنگیش...دوستش متاسفانه دست بردار نبود هر از گاهی اصلا محل نمیدادم اما باز دوباره پیداش میشد کلافه ام کرده بود. هر بار من باید به اون پیام میدادم گرچه خوب رفتار میکرد اما کم کم رابطه به چیزی که نباید کشیده میشد کشیده شد. و من بخاطر موندنش هرکاری کردم . دیگه باورم شده بود هر وقت نیاز داشت سراغم میومد. بارها غرورم شکسته شد به خواست حرف دوستم چند باری بی محلی کردم که اومد سراغم و باهام حرف زد اما چند بار بیشتر تکرار نشد. نمیدونم در موردم چی شنیده بود که انگار اعتمادی بهم نداشت خیلی. اما تا زمانی که شهرمون بود و درسش کامل تموم نشده بود باهام موند. اون اواخر واقعا از همه کس و همه چیز بریده بودم و و فقط حواسم به اون بود توی همون رابطه گرم و صمیمی ازم خواست برم خونه دوستش که من دیدم انگار جدی جدی باورش شده میرم بهانه آوردم و نرفتم...از فرداش رفتارش سرد شد و سرد تر دوستم رو فرستادم امتحانش کنه اما تمام اعتمادم از بین رفت اولش خوب رفتار کرد اما آخرش دیگه جوابش رو نداد اما همین برام کافی بود تا خرد تر از اونی بشم که بودم. در همون حین باهام کات کرد طوری که باز خودمو خرد کردم تا باهام بمونه و قبول کرد 2-3 روزی بود اما باز برای همیشه غزل خداحافظی رو خوند و رفت بارها باهاش حرف زدم اما بی فایده بود غرورم شکست خرد شدم اما رفت. گفت بعد مسافت و بی اعتمادی  بهانه های قشنگی بود برای رفتن اما خیلی نامردی بود. بعد رفتنش تا چند ماه امید داشتم رفته که برگرده اما رفته بود که رفته بود. با دوستاش توی گروه ها در ارتباط بودم اما تا متوجه من میشد میرفت و نمیزاشت باهاش حرف بزنم . بعد چند ماه پیام دادم بهش که خوند جواب نداد تا صبح مدام پیام میدادم میخوند جواب نمیداد صبح دیدم نوشته من ازدواج کردم پیام نده . باورم نمیشد  ولی خیلی ناخواسته توی صفحه مجازی با پیجی آشنا شدم یهو دلم خواست عکساشو ببینم که با عکس اون و یه دختر روبرو شدم که نامزد کرده بودن هیچ وقت یادم نمیره تا 2 هفته با هیج کسی حرف نمیزدم منی که درسم خوب بود بیشتر امتحاناتمو رد شدم. کارم به بیمارستان کشیده شد اما باز هم از درون حالم خراب بود. گویا زنش هم متوجه من بود چون دوستش برام دوستی فرستاده بود که قبول کرده بودم و خبر نداشتم جریان چیه... خانمش بلاکم کرد و فهمیدم جریان من رو میدونست اما چطور توضیح داده بود براش نمیدونم. کم و بیش با دوستاش در ارتباط بودم از بس شیدا شده بودم بیشتری ها متوجه شده بودن جریان چیه باهام حرف میزدن که به خودم بیام اما نمیشد و نمیتونستم . تا 1سال اوضاعم همین بود که کم کم به خودم اومدم  قصد ازدواج کردم متحول شده بودم میخواستم ازدواج کنم تا به بقیه هم ثابت کنم اگه اون رفته ولی من همچنان زندگی میکنم یه زندگی خیلی خوب تا یکی از خواستگارهام جدی شد. یهو با همه اونایی که واسطه بودن بینمون قطع رابطه کردم . فکر میکردم اینطور بهتره . نامزد کردم با کسی که از نظر فرهنگی ، اقتصادی خانوادش پایین تر بودن درست بعد از عقد بحث هامون شروع شد هرکدوم مون میخواستیم حرف خودمونو به کرسی بنشونیم اما به هم وابسته بودیم و من با تمام نارضایتی ها حاضر نبودم جدی جدی ازش جدا بشم . ازدواج کردیم با این که بیشتر مخارج رو خانوادم پرداخت کردن و کاری که کمترین رضایت رو به دلم بنشونه نکردن برام. اما خب میخواستم زندگی کنم. برای زندگی رفتیم شهر دیگه ای.  خیلی سخت گیری ها داشت همسرم که واقعا عرصه رو برام تنگ کرده بود طوری که حس میکردم داخل یه زندانم... از همون عقد مجبور شدم با دوستام قطع ارتباط کنم و این بزرگترین شوک بود برام . کم کم از سخت گیری هاش کاسته شد اما بحث مون ادامه دار بود. توی تمام این مدت با همه دعوا ها این و فهمیدم که بهش عادت کردم حتی اگه عاشقش نباشم. مدام تصویر و خاطرات گذشته جلوی چشمامه مدام دل گیرم از خودم و گذشته ام و آدماش چرا اون باید اونقدر خوشبخت باشه و من زندگی رو انتخاب کنم که کمترین شباهتی به ایده ال هام داشت. مدتی اینطوری شدم لطفا راهنماییم کنین حتی 2-3 ماهه که نرفتم ردی ازش بگیرم اما اوج خوشی ناخواسته میاد توی ذهنم حواسم رو پرت میکنم مشغول کاری میشم اما باز...