افسردگی و ناامیدی

بخشی از مشکلات شما به نگهداری و مراقبت از فرزندتان باز می‌گردد. شرایطِ روحی شما تاثیر مستقیمی در وضعیت روان‌شناختی کودکتان دارد. اینکه ‌بتوانید عواطف منفی، گریه و پریشانی پسرتان را تحمل کنید، در خودتان نگه دارید، هضم کنید و به عنوان تجربه‌ای قابل تحمل‌تر به کودک بازگردانید و کودک این پیغام را از شما دریافت کند که آنچه برای من قابل تحمل نیست، مادر می‌تواند تحمل نماید، پس من هم می‌توانم (به زودی) تحمل کنم.
حتماً غذا دادن پرندگان به جوجه‌هایش را دیده‌اید. مادر دانه‌های سفت و سخت را نوک می‌زند، به درون می‌فرستد، بعد غذای هضم شده و نرم که جوجه می‌تواند ببلعد را بیرون می‌دهد و در دهان او می‌گذارد؛ نگهداریِ کودک انسان نیز چنین الگویی دارد، مادر گریه و خشم کودک را به درون می‌برد و بعد آنچه کودک قادر به هضمش است (توجه، مراقبت) را بیرون می دهد‌. به عبارت دیگر، کودک انسان پریشانی و عواطف منفی‌اش را درون مادر می‌اندازد تا مادر آن را هضم کند و به کودک بازگرداند (یعنی کودک هر چقدر ناآرام باشد و گریه کند باز مادر بغلش کند، آرامش کند، به او توجه کند و کودک را به حال خود رها نکند و یا مقابله به مثل نکند).
 اگر به علت شرایط پرتنش و افسردگی نتوانید عواطف منفی کودکتان را پذیرا باشید، کودک با تکلیفی زودهنگام مواجه می شود که هنوز آمادگی روان شناختی لازم برای انجامش را به دست نیاورده است و این ناکامی فراتر از تاب و توانش است:
اینکه خودش مجبور باشد خودش را آرام کند، در صورتیکه نوباوه قادر نیست (بدون مراقبت مادر) خودش، خودش را آرام کند. بنابراین ممکن است کودک این ناکامی غیر قابل تحمل را در قالب مشکلات مختلف بروز دهد. اگر شما آرامش‌تان را به دست آورید، کودک نیز بهبود قابل توجهی نشان خواهد داد.

اشاره نکردید با همسرتان چه مشکلاتی داشتید که منجر به قهر کردن و بازگشت به منزل پدری شده است؟ آیا این مشکلات از ابتدا وجود داشته اند یا اخیراً ایجاد شده اند؟ شرایط زندگی با همسرتان چطور بوده که جدا بودن از ایشان را ترجیح می دهید؟ در این ۴ ماه دوری برای بهبود روابط تان چه کارهایی انجام داده اید؟ آیا همسرتون هم با جدایی موافق هستند؟ آیا شاغل هستید؟ درآمد شخصی دارید؟ آیا به تنهایی از پس نگهداری از فرزندتان بر می آیید؟ لطفا ابتدا به این سئوالات پاسخ دهید.