سردرگمی

خانمی هستم تو سن کم با فامیل نزدیک که هیچ تفاهمی نداشتیم عقد کردیم ولی با مشکلات زیادی که برام درست کرد آخر طلاق گرفتم ده سال بعد تازه تونستم به خودم بیام که یه فامیل نزدیک دیگم که کینه ای قدیمی داشت به قصد بدنام کردنم اومد باهام نامزد کرد و بعدش جا زد بعد از اون که چند سالی میگذره دیگه نتونستم به اعصابم مسلط باشم و همیشه ناراحت و عصبی ام. سرکار هم رفتم چند سال ولی مدام از مردها هیزی و چشم چرونی و اذیت دیدم و استعفا دادم. الان پیش خانوادم سرافکنده هستم نمیدونم چیکار کنم به هیچ هنر و شغلی علاقه ای ندارم. خداروشکر وضعیت مالیم خوبه و به کسی محتاج نیستم مادرم آرزو داره ازدواج کنم خوشبخت بشم اما خودم امیدی ندارم احساس میکنم هر کی بیاد سمتم عوضی از آب درمیاد. نه اینکه بدبین باشم اینطوری شده باشه زندگیم اتفاقا چون خیلی خوشبین بودم به این روز افتادم و به همه اعتماد کردم. خواهش میکنم بهم نگید درس بخون یا علاقه مندیت رو دنبال کن دوست و رفیقی هم اصلا ندارم نمیدونم چرا با همه خوبم ولی هر جا رفتم دخترا باهام چپ افتادن. خواهرم ناراحتم میکنه میگه از بس آدم بدی هستی اینطوری شدی. از خودم زندگیم خسته ام حس میکنم میبینم آدم بدای واقعی حالشون خوبه و زندگی به کامشونه چون اون دو نفر فامیلمون که بدنامم کردن بهم ظلم کردن روز به روز موفق تر و سربلند ترن. شما بگید چیکار کنم میگن حال خوب مساوی اتفاقات خوب. من حالم به چیه زندگیم خوش باشه حتی یه دلیل واسه خوشحالی پیدا نمیکنم.