دشواری تنهایی در سن ۲۲سالگی

سلام خانم مجرب عزیز،ممنونم از اینکه به گفته های من گوش میدین و دلسوزانه راهکار های لازم رو میدین ببخشیداگر پیامم طولانی میشه عاجزانه ازکسی مثل شما که تبحر لازم رو درحیطه روانشناسی دارن درخواست کمک میخام،من در سن ۱۵سالگی به صورت سنتی  ازدواج کردم که متاسفانه با طرف مقابل به مشکل برخوردم و به مدت ۳سال پروسه ی طلاق و جدایی رو طی کردم که در این مدت ب من آسیب های روحی و روانی زیادی وارد شد،تو این سه سال در کنار مشکلات دادگاهی درس خوندم،اما در کنارش آزر واذیت های زیادی از سمت پدرم و مشکلات دادگاهیم بهم وارد شد پدرم آدم به شدت بددهن وفحاش،شکاک،خسیس و غیرحامی،هست و چندباری روی من دست بلند کرد، علاوه بر اینکه در گذشته از سمت همسر سابقم هم بهم دست درازی میشد،خیلی اذیت شدم و اخلاق بد خانوادم باعث شد که زخم من عمیقتر بشه،من یکسال بعد از طلاقم و درسن ۲۲سالگی وارد محیط دانشگاه شدم،اما هنوزم وقتی میام تواین محیط و پدر بدم رو میبنم دوباره اذیت میشم از نگاه هاش و انرژی بدی که بهم وارد میشه دیگه نمیتونم تحملش کنم،متاسفانه مادر خوبی هم ندارم ک هیچ وقت ب احساساتم واشک هام هیچ اهمیتی نداد و وقتی میام یه کلمه باهام صحبت نمیکنن و بی توجهی میکنن به شدت از نظر عاطفی احساس خلا میکنم و یجوری نسبت به داشتن یه همسر وهمدم خوب بی‌تابی میکنم دلم میخاد همین امروز قبل از رسیدن فردا یه ازدواج خوب کنم دیگه دلم نمیخاد انتظار بکشم چون خیلی آسیب پذیر شدم دلم امنیت وآسایش میخواد دیگه تنهایی برام غیرقابل تحمل شده.از نظر عاطفی خیلی به محبت و توجه و آرامش نیاز دارم خیلی تنهام