خانم دشتی از پاسختون سپاسگزارم.به نکته خوبی اشاره کردید.اصلا مشورت در خانواده ما جایگاهی نداشت و به

خانم دشتی از پاسختون سپاسگزارم.به نکته خوبی اشاره کردید.اصلا مشورت در خانواده ما جایگاهی نداشت و به هیچ وجه در هیچ کاری مشورت نمیشد.اینکه خودمو قبول ندارم نکته کاملا درستیه.من کارشناسی فنی در بهترین دانشگاه خوندم.ولی خانوادم هیچ ارزشی براش قایل نشدن و منم فکرمیکردم کار مهمی نکردم.بعد چندسال که در صنعت کار کردم و خ هم موفق بودم(البته بعدا باورم شد) برای ارشد تغییر رشته دادم و اومدم الهیات.همه شگفت زده میشدن که من چطور اینقدر خوب مثلا عربی میخونم.دکتریش را هم خوندم و نفر اول بودم. ده سال سابقه تدریس دارم و الان هم در پروسه هیات علمی شدن هستم ولی همچنان خودمو قبول ندارم.وقتی هم دیگران توانایی های منو بهم نشون میدن سخته برام باور کنم.خ تجربیات بدی دارم از باور توانایی هام و هر چی به گذشته برمیگردم (به بچگی و در تمام مقاطع زندگی) مقاومت کردم برای قبول توانایی هام.مثلا تو دوره کارشناسی پروژه ای میخواستم انجام بدم میگفتم نمیتونم و همیشه از نتونستن دم میزدم- هرچند در نهایت انجام میدادم- و این در دوره دکتری، برای رساله ام هم رخ داد. همش میگفتم نمیشه و نمیتونم و یک بار استاد راهنمام گفت زشته در این مقطع چنین برخوردی و من مجبور شدم بذارم کنار و بچسبم به کار. همیشه در ابتدای کار و حین انجامش ناامیدم از خودم.(اینو خصوصی میفرستم اگر اشکال نداره)