بغل کردن نوزاد از شیردادن مهمتر است؟

نی نی سایت: آغوش مادر بر هر درد بی درمان دواست. حالا شاید نه به این غلظت اما کارشناسان معتقدند آغوش و بغل گرم مادر می تواند به رشد جسمی و روانی کودک کمک زیادی کند. دکتر اسماعیل خوش نظر، متخصص روانشناسی کودک درباره قوانین شیردادن به نوزادان و آغوش گرفتن آنها می گوید:« شیر دادن به کودک از نظر روانشناسی دارای پایه‌ها و دیدگاه‌های تحلیلی عمیق و پیچیده‌ای است. در همین راستا روان‌درمانگران تحلیلی درباره این مسئله معتقدند که شیر دادن موضوع اصلی نیست بلکه لمس و در آغوش گرفتن موضوع اصلی رشد جسمی و روانی کودک است که آن را تحت تاثیر قرار می‌دهد. بسیاری از روان‌درمانگران از جمله "وینی کات" و "بالبی" درباره تغذیه و رشد کودک گفته‌اند. در آغوش گرفتن تاثیر زیادی بر روحیه و رشد کودک دارد، به عبارت دیگر تغذیه عامل دوم و در آغوش گرفتن و نگه داشتن کودک عامل ابتدایی و اصلی رشد کودک است.»

آغوش مادر و احساس امنیت

این روانشناس کودک در ادامه با اشاره به اینکه در آغوش گرفتن کودک به او احساس امنیت می‌دهد، به ایسنا می‌گوید: «در آغوش گرفتن به دو نوع جسمی و روانی تقسیم می‌شود. در آغوش جسمی، مادر کودک را به شکل عادی و معمولی میان بازوانش در آغوش می‌گیرد، این درحالیست که هنگام در آغوش گرفتن روانی یا ذهنی، مادر با فکر کردن به نوزاد تازه متولد شده، او را به لحاظ روانی در آغوش می‌کشد. در این حالت مادر در ذهن، جایی برای فرزند خود باز می‌کند و از این طریق کودک را در آغوش ذهنی خود جای می‌دهد، لذا این مسئله بسیار عمیق‌تر از آن است که بخواهیم صرفا با شیر دادن بر مبنای تغذیه، کودک را تامین کنیم.» خوش نظر معتقد است که حتی در روستاها مادران هنگامی که برای کار کردن روی زمین کشاورزی خانه را ترک می‌کنند، کودک را به کمرشان می‌بندند، این روش بدیهی‌ترین و ساده‌ترین شکل ارتباط لمسی میان کودک و مادر است.

مادران یخچالی، کودکان افسرده

متخصص روانشناسی کودک معتقد است مادرانی که دچار افسردگی هستند ممکن است آمادگی و توانایی لازم برای تولید شیر و یا در آغوش گرفتن کودک را نداشته باشند:« متاسفانه مادران افسرده به خاطر شرایط روحی که دارند توجه‌شان کمتر به سمت کودکشان معطوف است و انرژی لازم برای بودن با کودک خود را ندارند، این مسئله در ایجاد احساس ناامنی و سایر مشکلات روانشناختی تاثیرگذار است. مادران مضطرب نیز به دلیل مشکلاتی که دارند یا کودک را خیلی زیاد در آغوش می‌گیرند یا ممکن است که بسیار کم آنها را بغل کنند. در هر دو حالت کودک احساس ناامنی و ناکامی دارد. پژوهشگران معتقدند مادران یخچالی مادرانی هستند که از هرنوع ارتباط لمسی و در آغوش گرفتن کودک خودداری می‌کنند، چنین مادرانی باعث ایجاد مشکلات روانشناختی عدیده‌ای برای کودک می‌شوند. در آغوش گرفتن و نگه داشتن، از اساسی‌ترین و بنیادی‌ترین نیازهای کودک است که عدم ارتباط لمسی و عدم حضور در آغوش بین مادر و کودک زمینه ایجاد انبوهی از اختلالات شخصیتی و روانی را در سنین بزرگسالی ایجاد می کند.»