شهر پره اَ مرداى عزب كه رحم نكردن حتى به دریاى خزر كشور پر دستاى خالى قهرمانا مستاى خزن آ، غم پره تو كوچۀ قدیمى خسته س اونى كه پوچ یه ورى نى داغونه باغیرته هنرمند میسازه مورچۀ خمیرى پهلوون پى قفس و جنگه میدون پر هوس و سنگه پس بیخیال شو نفسو تنگه پى دود نرو، مغز خسته س و منگه پروانه شده پاره اَ پیله تو بازار هرچى كاره تعطیله همه وزّه، بزن دررو پرچم نه پایه داره، نه میله یه شب، شب شبِ تیره انگار روح اَ تنت میره دل از ننه بابا، از رفیق حتى از وطنت سیره دل بد، بد شده پاره صدامم خشو كه داره بگو من از سنگم دیگه بگو زورش چقده، تهشو بذاره.                     کاربرمردهستم🧔🧔🧔