همسایه روبروییمون که تو طبقه ماست خیلی ادم اجتماعی هست . اون اول که اومده بودم دوس داشت رفت و امد کنه و من چون عادت ندارم با غریبه ها صمیمی بشم نتونستم باهاش گرم بگیرم. اینم بگم کلا تنهام و نیاز دارم. ولی اون خیلی تر و تمیزه حوصله ندارم خونه هام همیشه مث اون ترگل ورگل باشه یا چون خیلی هنرمنده نمیخام بگه چرا این اینقد بیهنره. بعد دوتای دیگه تو همسایه هامون.تو یه ساختمونیم. خیلی پرسر زبونن.از نظر من فضولن. بعد با همسایه روبرویی ما که تو طبقه ما میشینه خیلی صمیمی ان.خیلی شادن. من راستش یه حس بدی میگیرم. همسایه های دیگه ایم هم هستن که با اونا صمیمی نیستن ولی من نمیتونم باهاشون گرم شم. نگرانیم از اینه بچم عین خودم اعتماد بنفسش پایین باشه. ینی دوس نداشته باشه یا نتونه با کسی گرم بگیره ارتباطمون با فامیلای خودم و شوهرم خوبه منتها دوریم و کم رفت و امد. بچم به جز پرستارش که صبحا میاد هیچ کسو نمیبینه. همیشه تنهاس با خودم و باباش
من جات بودم با همسایه صمیمی میشدم
بله متاسفانه محیط تاثیر داره وبچت عین خودت میشه ...مگه اینکه خودش اراده کنه ومثل شما نشه
حالا یکم با اینا رفت وآمد میکردی عیب نداشت لازم نیست تمیز و سرزبون دار باشی چون اونا هستن...
شما شاغل هستین؟
منکه دوست ندارم با همسایه صمیمی بشم
شخصیتت مثل منه....
بچتو ببر پارک یا کلاس ثبت نامش کن تا تو اجتماع باشع .....
ولی به نظر من رفت و آمد با همسایه ریسک هست
والا من که با خیلی از همسایه ها درارتباطم آدم تو تنهایی افسردگی میگیره
حالا یبار رفت و امد میکردی شاید خوشت میومد ازشون
عزیزم وسواس فکری از غلبه مزاج ها میاد
من خودم همینجوری بودم تحت درمان قرار گرفتم و الان فکرم راحته و دیگ دارم از اون حصار تنهایی بیرون میام
اگ دوست داشته باشی کمکت کنم.
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
11 ثانیه پیش
11 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
