من اوایل که با همسرم آشنا شدیم همین حس شما رو داشتم، ولی خب تونستم صبوری کنم تا همسرم به چیزایی به دست بیاره
ولی شرایط هرکس فرق داره با دیگری، شما اگر به این نتیجه رسیدی که دیگه راهی نیست هرچی زودتر تموم کنی بهتره چون رابطه بیشتر وابستگی بیشتر میاره
من تمام خودم توی وجودش میبینم یعنی نمیدونم این حسو داشتید وقتی برای کسی که دوسش دارید اتفاق بدی میفته شما دلشوره میگیرید این حالت برای اونم میفته یا وقتی به چیزی فکرمیکنی اون میدونه توفکر چیه یاچی می خواهی این درمورد منم هست
منم دقیقا توی همین وضع بودم، من عاقلانه تر فکر میکردم اون احساسی تر، و چون فوقالعاده از خودش مطمئن بود منو امیدوار میکرد به موندن
وقتی اومدن خواستگاری خونوادم ناراضی بودن 5 سال اومد و رفت تا راضی شون کرد، الان همه ازش تعریف میکنن یجوری مهرش به دل همه نشسته که خودم باورم نمیشه یه روزی همه باهاش مخالف بودن
اگر ارزش صبر کردن داره صبر کن، پسر خوب کمه، همیشه همسرم میگفت ما چند ساله باهمیم این همه همو شناختیم من دیگه نمیتونم به کسی اینجوری علاقمند شم، واقعا هم راست میگفت
بازم میگم گلم این تجربه منه شاید شما صبر هم کنی چیزی عوض نشه، بازم شرایط رو بسنج بهترین تصمیم رو بگیر
بخاطر دو سال اختلاف سنی چرا باید پشیمون بشه
مگه کشکه
حیفه خرابش نکن
