برای آدم های رفته زندگیتان،عزاداری نکنید!
آنها نه با پروفایل مشکی شما،نه با حال و هوای بد شعرهایتان برنمیگردند!
همه چیز برمیگرد به شعور آدمی!
مگر میشود،کسی شما را وابسته خودش کند و برود؟
مگر میشود،با حرف هایش حالت را خوب کند و بعد حرف های بدتری بزند!؟
مگر میشود که رفت،ببیند!بشنود!بخواند که دارید دیوانه میشوید و به روی مبارک خویش نیاورد!؟
مگر میشود...؟
اصلا فکر بکنید،نه قول و قراری بوده است،نه دل و دلداری!
همینکه با شما تقسیم کرده زندگیش را،همینکه چند ماه را باهم گذراندید،
و
شریک خوشی و ناخوشی های هم بودید،حرمت دارد باهم بودنتان!
آدمی ساده است!
با واژه واژه حرف هایتان،رویا میسازد!حالش را خوب میکند!
ادمی تنهاست!
با بودنتان،دل میبندد...و از چارچوب غم هایش،فرار میکند!
آدمی،گاهی تشنه یک معذرت خواهی است!
نه برای اینکه،محتاج توجه است
بلکه،بداند اگر رفیق قافله اش
یار نبود،انسان بود!
گاهی بیشعوری،
بیشتر
از رفتنتان
ادم را از پا در می آورد..
