از سی به بعد یه ارامشی گرفتم که کاش زودتر میرسید
از رفتار اطرافیانم دیگه ناراحت نمیشم
از کسی بجز همسرم توقع ای ندارم
اتفاقی بیوفته دستپاچه نمیشم میگم چندروز دیگه عادی میشه پس چرا الان باید خودمو داغون کنم
کارهایی که همش پشت گوش انداختم ردیف کردم دارم انجام میدم
حس میکنم از سی تا چهل مثل استراحت دونیمه ی فوتباله