صرفا دلم میخواست با کسی حرف بزنم.فقط اینجا به ذهنم رسید(اگه کسی دوست داشت بدونه ماجرا رو تاپیکای قبلیم هس)
بعد چند هفته برگشته باشه خونه و همش از خواهر زاده هاش فیلم بفرسته برات.همش پیام بده.حرف بزنه.از حس و حالاش بگه.از چیزایی که دوست داره تجربه کنه.بهت توجه کنه.برات کلیپ و شعر عاشقونخ بفرسته و تو ندونی دوستت داره یا نه و همش تو این برزخ باشی 💔 دلت بخواد گاهی بهش بگی که دوسش داری اما فکر کنی شاید با این کار از دستش بدی
دلم میخواد هیچکدومتون این حالتو تجربه نکنه
این نیز بگذرد ............
از عشق متنفرم که آدمو به لجن می‌کشه ..تحقیر می‌کنه ..غرورشو له می‌کنه ..اه لعنت به عشق و عاشقی
من نمیتونم با کسی که بهش عشق ندارم وارد رابطه شم.ولی قرار هم اگر به کسی عشق دارم انتخابشم عقلانی نباشه.گاهی میتونه دوتاش باهم اتفاق بیفته.فعلا دوست دارم اسم این حالتیکه توش گرفتارم هرچی که هست تکلیفش مشخص شه
نمیشه دوست عزیز من تجربش کردم که میگم من باخت دادم زندگیمو غرورمو شخصیتمو که میگم..
عشق که بیاد عقل می‌ره ..از من به شما وصیت..
من نمی‌دونم شما تو چه دوره ای سنی ای هستید ولی عشق معمولا توسن بیست تا بیست پنج سال برا آدم جذابه ..اما بعدش کم کم که به سی سالگی نزدیک میشی اصن قضیه فرق می‌کنه ..
