تمام دیشب تا صبح فقط آرزو می‌کردم که دیگه روشنی روز رو نبینم و به خواب ابدی برم.
خطاب به آسمون می‌گفتم تو که منو لایق زندگی ندیدی، لایق مرگم ببین لااقل!
بیشتر از ده ساله که فقط زنده‌ام بدون این‌که زندگی کنم.
قصدم درد دل نیست. دیشبم صبح شد و من کسی رو نداشتم که بتونم باهاش دو کلمه حرف بزنم و حالم رو بدتر نکنه.
فقط اومدم بهتون بگم که: گاهی آدما از سر بی‌کسی و تنهایی میان تاپیک می‌زنن که فقط درد دلشون رو بگن، حالشون رو نگیرید! اجازه بدید یه فضای امن برای حرف زدن داشته باشن... اتفاقا توی مجازی بیشتر باید مراقب حرفا و برخوردامون باشیم چون نمیدونیم چه کسی پشت اون گوشی نشسته و چه حالی داره و حرف ما چه اثری میتونه روش داشته باشه...
کمی همدلانه‌تر برخورد کنیم و اگه بلد نیستیم فقط سکوت کنیم.
