تا حالا رفتین سراغ تاپیکای قدیمیتون؟؟؟؟؟

ممچن از تلخی هم گفتم ولی اصلا حس بدی نگرفتم، هر کسی یجوره ولی به این فکر کن که هر حالی که بودی دووم آوردی و موندی

ععزیزم من خودم ۴ سال با مادرشوهر و دوتا برادر شوهر مجردم تو یه خونه زندگی کردم. می‌دونم شرایطت سخته چون تو بدترش بودم، اگر بتونی تو خودت پذیرش و ظرفیت رو ببری بالا بهت راحتتر میگذره ، تصور کن یه ستونی وسط پذیرایی خونه هست که فضای خونه رو گرفته، اگر نباشه سقف میاد پایین؛ تو این موقعیت یا میتونی هر روز از اینکه یه ستون وسط پذیرایی داری حرص بخوری و به بنا و معمار فحش بدی و داغون بشی یا میتونی اون ستون رو با سلیقه تزیین کنی و دکوراسیون خونه‌ت رو با همون تطبیق بدی.

اگر به این فکر کنی که خودت نمی‌خوای از اونجا بری و همسرت پسر اون خانواده‌اس و حساسیت‌های موجود طبیعیه و خودت توانایی مدیریتش رو داری و حتی به این فکر کنی آدمها چقدر ارزش دارد که بخاطرشون بخوای ناراحت یا خوشحال باشی اوضاع بهتر میشه. من نمی‌دونم دقیقا مشکلات چیه ولی خودم بعد از کلی خودخوری و اعصاب داغونی متوجه شدم بهترین راه در برابر همه از  جمله خانواده همسر سکوته، سکوت کلی از راههای دخالت و بحث رو می‌بنده